The road 2... the end ...

Beste lezers, volgers, familie, vrienden, haters, buren, sponsors, collega's, bikers en kameraden...

The road 2 the Cape Epic is aan zijn einde gekomen.
Exact een week geleden reed ik samen met Wouter over de finish van de 16e Absa Cape Epic.
8 dagen, 630 kilometer en 16 650 hoogtemeters hebben we in totaal overwonnen...

Het was een intensieve periode. De afgelopen 7 maanden stonden volledig in het teken van de Cape Epic. Elke training, elke zweetdruppel, iedere bidon, iedere energiereep, ...
Steeds weer hoorde ik het zinnetje...
'Do you have what it takes?'   - de slogan van 'The untamed African MTB Race'.
Ik ging ermee slapen en ik stond er opnieuw mee op. Af en toe was er wel wat twijfel of ik dit wel aan kon. Maar de wil was er en de motivatie torenhoog. Ik had hier zo hard naar uitgekeken...
Die droom om ooit in mijn leven deze machtige mountainbike meerdaagse te rijden in Zuid-Afrika is vervuld...

Graag wil ik langs deze weg iedereen bedanken die hieraan heeft bijgedragen. Zowel familie, vrienden, buren, collega's, kameraden, sponsors en haters.
Ja die laatste ook. Al wie nu en vroeger twijfelde aan mijn capaciteiten, al diegene die steeds commentaar hebben/hadden en het altijd beter weten/wisten, al diegene die denken dat zij de beste zijn op deze wereld,...   bedankt ! Dat extra tikkeltje motivatie zorgde voor de perfecte boost. Ik heb mijn revanche beet. YES!

Iedereen die de afgelopen maanden in mij geloofde, mij steunde, mij vertrouwen gaf, ook geweldig                            BEDANKT!

Net voor de afreis naar Kaapstad, kreeg ik van een sponsor de volgende woorden toegestuurd;
                                                          'MAKE US PROUD'
Ik hoop dat we dat gedaan hebben. Dankjewel sponsors. We deden ook voor jullie ons uiterste best zoals jullie deden voor ons. In ieder geval zijn Wouter en ik super trots op onze prestatie. We hadden vooraf geen idee wat op ons af kwam. We konden moeilijk inschatten of de trainingsarbeid voldoende was om deze wedstrijd tot een goed einde te brengen. Laat staan of er een mooi resultaat in zat. Ik durf alleszins zeggen dat we een prachtige prestatie geleverd hebben. De ganse week zijn we geen enkele keer in de problemen gekomen. 8 dagen zijn we constant geweest in onze prestatie. De inspanningen waren niet van de poes. We hebben genoten van de prachtige trails en natuur. Het was een geweldige week. Dit neemt niemand ons nog af. Een periode om nooit meer te vergeten.

Bedankt vader en ma'tje. Om de doorzetter die jullie van mij gemaakt hebben. Dat ik altijd mijn sportieve dromen in het verleden mocht waarmaken. Het voelt nu misschien voor mij aan als een hoogtepunt na al mijn sportieve jaren. Maar ik droom stiekem dat het pas het begin is van nog vele straffe momenten. Jullie hebben mij als ouder hierin altijd gesteund, bedankt!

Ik dank ook in het bijzonder Ine. Vanaf het eerste moment, toen ik nog twijfelde om aan dit avontuur deel te nemen, heeft zij mij gesteund. Het was niet gemakkelijk om alles te combineren. Fietsen/trainen, werk, vrienden en gezin. Maar met goede afspraken kon alles prima verlopen. Vaak was ik 's morgens vroeg weg, vaak was ik 's avonds moe en ging ik vroeg slapen of deed ik nog een coretraining ipv in de zetel te liggen. Bedankt ook voor de aangepaste maaltijden. Elke dag een vol wasrek fietskledij... sorry. Je bleef ook rustig na mijn ongeval, alles kwam goed.
Door deze prestatie weet ik dat ik haar ook een klein beetje trots gemaakt heb. Achter elke renner staat een sterke vrouw zeggen ze altijd...

De laatste die ik speciaal wil bedanken is Wouter. Tenslotte hebben Wouter en ik als team deze prestatie neergezet. Door onze werk-en gezinssituatie was het niet altijd mogelijk om elke week samen te trainen. Ik had er alle vertrouwen in dat Wouter klaar zou zijn voor de Cape Epic. Het was ook zijn droom om ooit hieraan deel te nemen... dan kom je niet aan de start zonder een goede voorbereiding. Hij heeft mij deze winter ook naar een hoger niveau gebracht. Tijdens elke training samen had ik altijd het gevoel dat ik iets minder was dan Wouter. Dat zorgde ervoor dat ik tijdens de week niet op mijn lauweren rustte. Al snel werd in Kaapstad, na de verkenning, duidelijk dat Wouter in goede doen was. We waren complementair. Gelukkig had Wouter geen probleem met mijn gestructureerde aanpak van de wedstrijd. Na de proloog was hij te vinden voor mijn tactiek. Merci! Gelukkig. Het is niet zo vanzelfsprekend dat 2 competitiebeesten overeen komen. Ik heb me geen enkele keer druk gemaakt. De crisismomenten bleven uit. Alles verliep prima. We bleven de ganse tijd rustig. Bedankt Wouter om samen deze ongelofelijke prestatie neer te zetten. Sorry dat ik je soms toe riep om 'niet te geweldig' te zijn. Sorry dat ik je soms toe riep 'geen risico's e' . Sorry dat ik je af en toe dicteerde om te drinken. Maar het heeft geloond. We konden elkaar blindelings volgen. We deden dat samen voortreffelijk. BEDANKT TEAMMIE!

Zo ben ik aan het einde gekomen van 'the road 2 the Cape Epic 2019'. Mijn posts over de weg die ik afgelegd heb, werden meermaals gelezen. Momenteel zit ik aan 7.590 pageviews. Dat had ik eigenlijk nooit verwacht. Maar jullie interesse en reacties zorgden voor een voortzetting van mijn posts. Misschien doe ik dit wel nog eens over bij een nieuw straf avontuur. Wie weet... want...

'Wat vandaag niet is, kan morgen komen.Vergeet daarom niet te blijven dromen.
Vergeet daarom niet te leven, elke dag!'


ciaoooo ....

Nino B

Sponsored by Archi.Co.be , 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                       Bank Delen, KoersKaffee, Scott and Gobik.

the end......  👋

Zondag 24 maart 2019.     STAGE 7        Stellenbosch - Val de Vie, Paarl


70 km     1800 hoogtemeters

THE GRAND FINALE

Het startschot voor de laatste etappe werd een uur later gegeven dan de afgelopen dagen. Wat mist en lage wolken zorgden voor een frisse start. Of toch even...
De eerste kilometers waren op asfalt. Even iets anders dan de afgelopen dagen. Dat het geen rustig ritje ging worden wisten we meteen. Het was koers! Ja, ook na 7 dagen was het alsof de finish boven op de eerste helling lag. Box B was onmiddellijk in stukken gereden. De tweede groep was nog net te doen. Even rondkijken en vaststellen dat we opnieuw bij dezelfde teams zaten. Vaak dus bij de vader van Matthias Stirnemann. De ex Scott-Sram biker die 2 jaar geleden de Cape Epic won.
Wat volgde was een prachtig stuk natuur met de mooiste trails als dessertje, of was het als aperitief...
De Jonkershoek trails. MTB trails om van de dromen. De laatste Land Rover technical terrain was de Armageddon... spijtig genoeg waren onze daalskills al zo fel verbetert dat trager rijdende bikers ons te vaak ophielden.
Dat er vandaag ook nog moest geklommen worden moet ik jullie niet meer vertrellen.
Het was niet voor niets de Cape Epic met de minste kilometers af te leggen maar met de meeste hoogtemeters in de geschiedenis.
We telden opnieuw de kilometers af tot de volgende ‘waterpoints’. Maar vandaag was het toch iets moeilijker dan de afgelopen dagen. De wil om de finish te halen was groot, maar de benen waren niet meer zo fris. De hartslag kwam niet meer zo hoog op de steile hellingen en het was meer en meer rijden op een gelijkmatig tempo...
Er zaten opnieuw enkele steile nepen tussen, maar toch niet meer zo lang als de vorige dagen. 20% en meer waren dus alweer geen uitzondering.
We deden er alles aan om toch nog onze mooie plaats te behouden. Geen risico’s nemen, goed eten en drinken. Snelheid maken waar het kon en zoveel mogelijk de propere lijnen rijden.
Onze tactiek had ons tenslotte al zo ver gebracht...
Even was het verschieten, ergens halverwege de rit zag ik een zwart dier ver voor ons op het parcours... Wouter, wat zit er daar? Een aap?
Maar nee hij, een hond , zei Wouter. Toen we op 20 meter kwamen, keek ik even naar rechts...
Er zaten een tiental zwarte apen in het bos rustig samen.... te kijken naar andere apen op hun velo die passeerden op hun zondagse wandeling... verrast reden we verder... achteraf konden we er goed mee lachen, het moment zelf was toch wat raar.
Naarmate de finish dichter kwam, zaten we opnieuw met enkele teams samen. Gaan we er nog voor of laten we het schieten...
Toen we plots het Belgisch Mixed team in het vizier kregen, ging de hartslag toch nog even de hoogte in. Net voor we Val de Vie binnen reden konden we ze voorbij.
In volle vaart naar de finish nu. De speaker en bijhorende applaus van het talrijk opgekomen publiek konden we immers van ver horen. Nog een heli boven ons hoofd erbij. Stilaan kwamen dus de haartjes op mijn arm recht. De hand in mijn achterzak .... de vlag van ons land eruit en zo de laatste rechte lijn in. Wouter en ik keken even naar elkaar. De vlag vasthoudend ... in een flits was het voorbij. Alle zintuigen vallen precies uit of zijn net heel gevoelig, ik weet het niet.
Ik schreeuwde even alle lucht uit mijn longen.
Wauw ... wooow, we hebben het hier gehaald... en hoe?
We namen elkaar even vast, klopten op elkaars rug van contentement. Wat een 8 dagen.. wat een zware dag nog.




Do hou have what it takes?  Yessss we have!

Alles was opnieuw netjes georganiseerd. Fiets afgeven, recup drinken, aanschuiven voor onze medaille. Die kreeg ik van Andri Frischknecht. Zoon van legende Thomas Frishknecht. Verder doorlopen en je finisher t-shirt meenemen, nog een laatste keer door de Woolworths. (De Delhaize van ZA). Een volle koelzak met eten en drinken. Zeker nog genoeg om de dag door te komen.
Alles ging razendsnel voorbij. We waren nog op tijd om de echte toppers op het eindpodium te zien.
Jammer genoeg was er niet veel tijd om te chillen en na te genieten. Wassen, valies ophalen en bike demonteren voor het transport.

By the way... naast het halen van de finish, konden we onze 26e plaats behouden in het Master klassement. Hier hadden we zelfs niet over gedroomd...

Er was nog 1 nacht geboekt in het Guesthouse Roodenburg. We sloten de avond af met een etentje met enkele Belgische teams in ‘Den Anker’. Vooral de Westvlamingen waren nog in form. Elk had zijn verhaal.  We straalden allemaal van fierheid. Elk op zijn niveau en met zijn mogelijkheden had deze week het beste van zichzelf gegeven. De finish bereiken na zo’n intense periode smeed een band. Hopelijk zie ik de meeste van deze kerels terug binnenkort. Stuk voor stuk waren het fantastische mensen.



Eindigen doe ik met de woorden van José Hermida ( ex-wereldkampioen MTB xco en winnaar samen met Rodriguez van de Master categorie) na de finish:



‘To be a real cyclist, you need to finish the ‘Tour the France’, to be a real mountainbiker, you need to finish the Cape Epic, you know! ‘

Bij deze...


De post is blijkbaar ergens bij een verdwaald Zuid-Afrikaans WiFi- signaal blijven hangen...vandaar de late post van de laatste rit.


Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                       Bank Delen, KoersKaffee, Scott and Gobik.

Zaterdag 23 maart   STAGE 6    Stellenbosh-Stellenbosh


89 km.      2650 hoogtemeters

Bij de briefing op vrijdagavond werd aangekondigd dat de warmte onze zwaarste
tegenstander ging zijn. Temperaturen van boven de 33 graden werden voorspeld!

Niks van te merken bij de start. Amper 9 graden. Bibberen met ons jasje aan in Box B.

Startschot om 7u15 en niet veel later was het koers. Precies of die andere mannen bij ons in de box nog niet gereden hadden deze week. Ik reed achteraan de groep en vreesde even voor een moeilijke dag. ‘Iedere ronderenner heeft een mindere dag’ lees ik vaak in de sportkrant.
De eerste 45 minuten was het klimmen in de heuvels rond Stellenbosh. Een keer of 5 op de kleinste versnelling (32x50) en op de punt van het zadel alles geven.
Om je enig idee te geven, het was zoals 7 keer de achterkant van de Kemmelberg oprijden, maar dan zonder telkens weer naar beneden te rijden. Na 7 dagen kon deze start echt wel tellen.

Maar ik kon mijn mentaal optrekken aan het feit dat ik nog steeds in de race zat. Ook vandaag zelfde strategie als de andere ritten. We delen de rit in van ‘waterpoint’ tot ‘waterpoint’. Door telkens rekening te houden met mijn hartslagzones, weet ik dat het wel lukt om even de andere te laten rijden en mijn tempo/ritme te zoeken. Door de energiereserves niet uit te putten blijft het lichaam de
Inspanning volhouden. Geleidelijk aan rijden we dan wel van team naar team. Uiteraard bijna elke
dag dezelfde teams. Gelukkig is Wouter na de proloog in dezelfde tactiek berust. Af en toe moet ik hem bij de start wat intomen. Maar de ritten duren tussen de 5 en 6 uur. Elke meter moeten we geconcentreerd blijven, anders gaat het mis. En dat kan je niet door kapot op je fiets te zitten.
Wat we vandaag opnieuw onder de wielen kregen was fantastisch. Wat een landschap...
De ene single trail na de andere... soms in een bos... de andere in de wijde natuur... volgden elkaar op.
Voor het eerst in 7 dagen kwamen we er niet vanaf zonder kleerscheuren. Letterlijk en figuurlijk.
Wouter reed na de 2e bevoorrading aan een lage snelheid, in een smal pad langs een domein, op een steen en week uit naast het pad waar een prikdraad los ging. Het gebeurde achter mij. Ik had het niet direct door. Ik trok door tussen de wijngaarden tot ik plots merkte dat ik het schakelen van Wouter zijn fiets niet meer hoorde. Ja, na 7 dagen weet je perfect of je teammie in je wiel zit of niet, alleen aan het geluid van het schakelen.
Wouter kwam terug, zei eerst niks, tot ik even achterom keek. Ik schrok. Trui gescheurd, bloed in zijn gezicht, schouder in bloed, ook zijn arm en knie.
Ca va hoor, rij maar door, ik ben een prikdraad tegengekomen daarnet. Ok dan, we rijden door.
Best dat Wouter geen voetballer is...

We konden vandaag opnieuw binnenbollen in 5u24. Zo blijven we netjes 26e in onze categorie na 7 ritten. Morgen dus de laatste rit.
Denk maar niet dat het zo zal lopen als in de Tour de France. Glasje drinken, foto’s nemen, rustig tempo en dan 5 rondjes rond Paarl rijden...
Nee, het zal geen easy ride in the park worden. 70 km en 1800 hoogtemeters staan nog op ons te wachten. De eerste 20 kilometer moet er nog geklommen worden tot 600 meter hoogte. Het zal opnieuw warm worden. Dus duimen voor een goede afloop. Vandaag vielen nog heel veel ploegen uit  door valpartijen, mechanische problemen of te laat aankomen. Dus we krijgen pas onze Epic-medaille als we op tijd over de finishlijn rijden morgen.

Eindigen doe ik met de woorden van Kipchoge :

‘ if you don’t rule your mind, your mind will rule you’

Ciao

Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                       Bank Delen, KoersKaffee, Scott and Gobik.

Als hij maar geen voetballer wordt

Vrijdag 22 maart 2019   STAGE 5   Elgin - Stellenbosh


100 km   -   2850 hoogtemeters

Gegroet beste vrienden,

Het is weer aan nr 1 van team ArchiCo/2Rebuild om te bloggen. Vandaag hebben we de koninginne-etappe (32 pintjes)  tot een goed einde gebracht. Als onze Mathilde even hard zou zijn als deze rit, was President Trump niet groter dan een smurf. De benen zijn niet meer zoals op dag 1 (bij niemand denk ik), maar toch toch zonder kleerscheuren aan de finish geraakt. Alle twee content.

Maar vandaag moet er nog iets van mijn hart. We zijn hier met 53 Belgen. Goede sfeer maar sinds dag 1 begroet een landgenoot met steeds met ‘Goeiemorgen Emond Renaud’. Blijkt dat mijn tweeling broer bij Standard Luik speelt. Aangezien ik geen kenner ben van het Belgische voetbal ( de bewuste landgenoot beroepshalve wel), bestaat er gelukkig zoiets als Google afbeeldingen. Ik laat jullie beoordelen wie de voetballer is bij de bijgevoegde foto’s. Graag gele briefkaart naar Reyerslaan 53, 1043 Brussel.

Hij mag nu nog gelijk hebben dat er fysieke gelijkenissen zijn, een mountainbiker wordt niet graag vergeleken met een voetballer. Mijn teamie heeft zich op tijd bekeerd en zal me deze uitspraak wel vergeven. Uiteraard hebben die mannen een stresserend beroep waarvoor ze de gepaste vergoeding krijgen : zorgen dat je haar tip top is voor de wedstrijd, je hersens breken over de volgende tattoo, oefenen voor een nieuwe sterfscène als je wordt aangetikt in duel,of welk hemdje aan te doen op zaterdag naar de Carré te gaan. Als voetballers al na 90 minuten krampen hebben, zie ik Renaud hier vandaag geen 6u op de fiets zitten. De ontstopper van Andreas Pandi zou jaloers zijn op de zuurtegraad van zijn bloed door de lactaat opstapeling. Dus AUB, zeg nooit meer dat ik op voetballer lijk.

Dank bij voorbaat
Dit gezegd zijnde groet ik jullie
Slaapwel en tot morgen voor weer een mooie dag in Stellenbosch.

Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM, Bank Delen, KoersKaffee, Scott and Gobik. 







Wouter

Donderdag 21 maart 2019               Stage 4. Elgin.          Time Trail


43 km.  1000 hoogtemeters

We namen vandaag een snipperdag.
Omdat beelden soms meer vertellen dan woorden ...

Vandaag een filmke van onze tijdrit en aankomst. (Beelden GoPro-onder zadel Wouter en mezelf).

Voor de volgers op Facebook. Zie in post de beelden.
Voor de anderen hier de YouTube links:


https://youtu.be/0jNc81qUvfs

https://youtu.be/aVOTM3W2KOY

...

Stand: rit vandaag 23e tijd bij de Masters en 115e algemeen

Over all: 26e bij de Masters en 116e algemeen.

Morgen de Queen Stage op het programma richting Stellenbosch!

Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                        Bank Delen, KoersKaffee, Scott and Gobik.

Woensdag 20 maart 2019


Stage 3 ;  Oak Valley Estate - Oak Valley Estate.      107 km.  / 2800 hoogtemeters


Na een ganse nacht bier zuipen onder begeleiding van Wouter komen we alle 2 zo zat als een kanon aan de start van de volgende etappe.
Bij het aanschuiven in Box B bekijkt iedereen ons aan alsof er iets mis is met ons. Vooral naar mij kijken er enkelen raar...

Er staat er enen met een Gobik gilet en mouwstukken ... ja ikke.
Nog de weerraddar bekeken voor de start. Geen al te best weer vandaag. Ik heb liever een rits open te zetten dan te bibberen van de kou... dacht ik.
We trokken het ruwe Groendlandgebergte in. Op de menu, klimmen tot boven de 1000 meter. Bijna boven reden we de dikke mist in. We waanden ons op een andere planeet.
Op de koop toe begon het tijdens de afdaling te regenen en serieus af te koelen. De tanden van de andere teams knapperden van de trail en de kou. Wouter en ik reden verder op ons ritme van de afgelopen dagen. We kregen opnieuw een mix van verschillende ondergronden onder de wielen. De aanmoedigingen onderweg deden deugd. Telkens je denkt dat je het beste hebt gehad ... komt nog iets beter.
In het tweede gedeelte amuseerden we ons gelijk kleine kinderen. De afdalingen werden technischer en geleidelijk aan daal ik iets beter. Nog steeds als een oude dame in koerstermen, maar ik stuur Wouter vooruit en rij mijn lijnen.
We kwamen aan in 6u 7 min. 58 sec. Goed voor de 27 ste plaats bij de Masters.

In het totaal klassement staan we voorlopig op een 26e plaats bij de Masters van de 221.
Maar 1 ding moeten jullie onthouden de komende dagen. We zijn hier beide om deze meest epische MTB race met volle teugen te beleven.
We zijn hier heel graag, smile,      😁.  we vragen dit een paar keer per dag aan elkaar.  Vandaar.
We zijn halfweg. Morgen staat een tijdrit op het programma.

Ons vol achterwiel staat klaar. We twijfelen alleen nog of we met een 53x11 of 54x11 gaan rijden...
We rijden van het startpodium om 8u36, dus voor de mensen in België om 7u36.

Ondertussen beginnen de bikers elkaar wat beter te kennen en heerst er een super toffe sfeer in The Epic Village !

Als je dan nog op de foto kan met enkele sympathieke bikers, dan weet je dat ik in mijn nopjes ben.

Eindigen doe ik met de 4 letters die we vaak door de locals horen en ook lezen op de grond...

TRAP TRAP TRAP TRAP


Adios

Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont , VegaBike, Fietspositionering DM,
                       Bank Delen, KoersKaffee, Scott and Gobik!

De kachel moet branden

Dinsdag 19 maart 2019

Stage 2 : Hermanus - Oak Valley Estate.           86 km.   /  2250 hoogtemeters



 Beste vrienden en sympatisanten,

Vandaag wordt de blog van Bart gehacked door nr 558-1. De Cape Epic is een mtb race voor teams, dus moeten we elkaar helpen. Terwijl mijn team mate naar de massage is, neem ik zijn blog even over en kan hij dit al van zijn to do lijst schrappen.
Ik zou het kunnen hebben over de prachtige trails, de prima organisatie, de ambiance van de Cape Epic, etc... maar Ik denk niet dat Nino B het al gehad heeft over BIER in al zijn posts, dus ga ik van de gelegenheid gebruik maken om hier verandering in te brengen. Ik heb namelijk een nieuwe app geïnstalleerd op mijn Garmin. De tijd dat alleen snelheid en afstand geregistreerd werd,  behoort nog juist niet tot het stenen tijdperk. Nu gooit elke wielerliefhebber zijn wattages, hoogtemeters , cadans, hartslag   .... online. Maar er bestaat nu ook een Garmin app die berekend hoeveel pintjes je verdiend hebt na een rit. Hou je vast : vandaag heb ik er 28,7 verdiend (zie foto). Niet dat ik nu plan ben dit allemaal als recuperatie drank naar binnen te werken. Ten eerste zit ik dan morgen niet met een kater,  maar met een buffel. Je weet wel, zo eentje die ‘s morgens aan we ontbijttafel met een basstem (genre Barry White) zou zeggen tegen de kater “.Hoi kleintje”.  Ten tweede kan ik dan terug naar het stadhuis.  Ik ben geregistreerd als orgaandonor maar mijn lever zal niet meer bruikbaar zijn voor transplantatie. Alle gekheid op een stokje , ik wil met deze metafoor ( beers earned) enkel aantonen dat er wel wat calorieën verbruikt worden. En om een wijze Tieltse wielrenner (de leden 26/9inch MTB club weten wel  wie ik bedoel) te citeren : de kachel moet blijven branden. Dus moeten steeds blijven eten en drinken. Bart herinnert me er ten gepaste tijde aan als goede huisvader, net zoals hij me intoomt als ik weer veel te geweldig start, bunny hups en wheelies wil doen of afdaal met  iets te veel risico. Je kunt tussen de lijnen lezen dat hij de verstandigste is van de twee maar het werkt. Dus morgen zelfde aanpak.

Wouter

PS : indien je liever trappist drinkt, moet je het aantal pintjes delen door drie.


Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM, 
                       Bank Delen, KoersKaffee, Scott en Gobik

Maandag 18 maart 2019

Stage 1 :  Hermanus   -   Hermanus.      111 km.    /    2700 hoogtemeters

Ik had niet de beste nacht.... het opnemen van voldoende vocht zorgde voor 3 sanitaire nachtelijke stops... niet ideaal dus.

Om 5 uur gewekt worden door de befaamde doedelzak helpt ook niet om fit wakker te worden.

Maar we zijn positief. We zijn nog in de race! En vandaag mogen we extra lang fietsen. De langste etappe op het schema!
Om 5u 30 ontbijten... toch iets vroeger dan gewoonlijk op mandag. Chef Gino stond ons kiplekker op te wachten. ‘Starten met pasta mannen’ was de wijze raad.
Zogezegd zo gedaan. Wouter liever niet.
Onze prachtige team tenue aantrekken en fiets ophalen.
Het startschot klonk voor de profs. Daarna de dames en onmiddelijk was het aan ons. Box B.

Wat een bangelijk gevoel.
Dat gevoel ging snel over in wedstrijdgewoel. Alles bleef netjes gedeciplineerd. Na 2 kilometer  verloor ik mijn drinkbus onder mijn zadel. Gelukkig zat Wouter achter mij. Stoppen dus. Zonder zou niet lukken. De singletrack ging over in een lange klim op asfalt om dan naar de Hermanus biketrack te rijden. Het uitzicht...  prachtig! Gelukkig voor ons geen zon. Wat laag hangende wolken. Beter zo. Wat beloofde een lange tocht te worden.
Na wat overleg met Wouter beslisten we na 10 km onze tactiek. Het plan klopte ...
Na 5u48 kwamen we zo feir als een pauw over de finish.
We did it! We schuiven een plaatsje op in de ranking.

Nu 29e bij de Masters!

We zijn geen enkele keer in de probleem gekomen. Geen valpartijen. Geen technische problemen. Geen dipjes. Alles verliep gesmeerd.
We mogen nu vooral niet overmoedig worden. Morgen is een nieuwe dag. Opnieuw start om 7u15.
We vertrekken hier uit Hermanus. Morgen komen we aan in een nieuwe Epic locatie.

Het is tijd om te slapen, dus morgen meer!

Het meeste speciale moment van de dag voor mij:

We komen bij Oscar Freire en Natalia Fischer op zo’n 25 km van het einde.
Ik begroet Natalia in het Spaans.
Vraagt ene Oscar, wie begroet jij nu?
Antwoord ik ‘ Natalia’
Ooowwwww Zegt die Spanjaard.
Roep ik hem als we wegrijden: Who are you Mister? Oscar Who? Never heard about.’’


Wij met z’n vier plat van het lachen...

Adios amigos!


Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                        Bank Delen, KoersKaffee, Scott en Gobik!

Zondag 17 maart 2019

 Proloog. : 21 km.   600 hoogtemeters     Startplaats: Universiteit van Kaapstad

Om 10 uur 16 was het dan eindelijk zover...

De start van onze Cape Epic 2019.
Maanden van plannen, trainen, beuken tegen de wind, afzien in de koude en herstellen van een ongeval. Alles verliep volgens plan. Gelukkig dat Wouter ook graag alles plant en even strikt is in voorbereiding als ik.
Zo kan je met een goed gevoel naar de start. Eens aan de startzone aangekomen voelde je de spanning om je heen. Gelukkig stonden enkele Belgen in onze buurt. Plezant om ze veel succes te wensen en een ontspannen babbel te doen. De setting van deze proloog is magisch. Rond de Universiteit van Kaapstad heerst een magische sfeer precies. Deze ochtend geen zon, wel wat mist.
Heel speciaal... de Tafelberg waar je op moet kan je vandaag niet zien. Enkel de heli’s zie je rondvliegen.


We waren zeker niet triest met dit weer. Niet koud en geen felle zon. Elke dag dat we niet hevig zweten en verhit raken is een dag gewonnen voor ‘Belgen’ als ons. Ons lichaam is de warmte gewoonweg niet gewend.

Next please...
Nr. 558 on the podium.
Daar stonden we dan. 25 seconden amper en we moesten vertrekken.
De startlijn was een kippenvel moment, maar voor je als echt beseft ben vertrokken en in racemodus.
Wouter na de leiding zoals afgesproken. Pas aan de eerste singletrack kon ik overnemen. De hartslag was iets te hoog maar ... dit is wel de Cape Epic. Hier rij je toch niet zomaar als een wielertoerist rond. We willen al onze sponsors niet teleurstellen en ook onze supporters waren op post. Weliswaar in België, maar alle berichten die we kregen gaven die extra boost die we nodig hadden.

De eerste klim deed even pijn aan de benen. Na 15 minuten kwam ik in mijn ritme. Maar eerlijk is eerlijk, Wouter reed beresterk. Ik heb de afgelopen periode amper nog mijn weerstand getraind en dat voel je direct natuurlijk.
De afdalingen zijn voor Wouter, de steile en of technische klimmen bepaal ik het ritme.
Af en toe toomde ik Wouter wat in want o die reed steeds sneller . En er komen nog zoveel lastige kilometers de komende dagen.


Na 33 minuten waren we boven aan Dead’s man Tree. Daarna kwam een stuk asfalt. De regendruppels rolden op mijn bril. Zo mistig was het daar. Ondertussen waren we zeker al een tiental teams voorbij geknald. Stevig ritme maar zeker niet op de limiet.
Net voor de afdaling kwamen we met enkele teams samen. Dat was niet volgens plan. Gelukkig niet
te veel stof. Zo kon ik mijn lijn rijden. Eens beneden ging het snel. Ik nam geen enkel risico. Het dalen op de keien was nog niet op het tempo van Wouter. Maar eens op de iets vlakkere singletrack kon ik opnieuw aansluiten. Pief paf, links , rechts, voorwiel op, achterwiel op, kombocht en ... we waten beneden... ik had 2 sec. om onze tijd te checken. Nog onder het uur.
Alé , gow , riep Wouter
Ok dan ik volg. Een stuk asfalt nog langs een fietspad. En dan terug naar de site van de Unief.
Er stond wat tegenwind. Eens op het gras schakelde ik een tand groter en zette de eindsprint in. We
knalden naar de finish en kwamen binnen in 58 min. en 59sec. We hadden stiekem gedroomd van 60
min. Dus we zitten er niet veraf.

Even elkaar aankijken ... ok well done. Alles ok. We zitten in de race.

De resultaten even afwachten.  Wouter dood leuk: ‘ het mocht eigenlijk nog langer zijn’

Dat wil ik niet meer horen man. Er komt nog genoeg.

Resultaat dan:

144 e in het algemeen klassement.  30e in onze categorie (Masters)
Er starten 650 teams waarvan 225 in onze categorie.

Morgen dus vroeg starten. In box B. Om 7u15. Samen met oa. Oscar Freire!
Van het thuisfront kregen we bericht dat we 1e Belgische duo-team waren.
Serieus?
Dat nemen ze ons nooit meer af maaaaaar    De komende dagen zijn nog zo zwaar dat we ons daar zeker niet gaan mee bezig houden.
Dat we er trots op zijn, dat gaan we niet ontkennen.


Ondertussen zijn we aangekomen in Hermanus. Onze nieuwe thuisbasis.
Het Epic dorp is echt onvoorspelbaar. Moeilijk uit te leggen als je er niet zelf bent.

Daarover vertel ik later wel meer want het is tijd om alles uit te pakken en klaar te maken voor morgen.

Still 625 km to go!

Groeten vanuit de chillzone!

Eindigen doe ik met de woorden van Wouter deze ochtend, toen de UCI commissaris vroeg :

‘Are you ready??,   Wouter: ‘I was Born ready! -

Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                        Bank Delen, KoersKaffee, Scott en Gobik.

Registration day!

Na een deugddoende nacht was het tijd voor de pre-race day!

We logeren op amper 5 min. van de Universiteit. Dat liet het toe om ontspannen aan de dag te beginnen en zo zonder haast naar de Cape Epic-zone te gaan.
De sfeer zat er onmiddellijk in.
Wat een prachtige locatie om als biker aan te komen. Als newbie valt je mond open en weet je niet waar eerst kijken. De sportvelden van de school zijn zo groot dat alles netjes verspreid staat.
De registratie verliep vlekkeloos. We werden dan nog toevallig ontvangen door de sympathieke vriendin van Jasper, de andere top-biker uit West-Vlaanderen die via dezelfde Robin een entry ticket had bekomen.
De traditionele ‘Cape Epic Sicon bag’ mochten we dan nadien ophalen. Precies 2 kids die bij Sinterklaas komen voor hun kado waar ze al zo lang naar verlangen.

De hartslag gaat hier vanzelf omhoog... je bent zo opgewonden dat je niet kan wachten om eraan te beginnen. 

Overal zie je koppels passeren. Je ziet de ogen hier achter de fancy zonnebrillen staren naar elkaar.
- Die zien er sterk uit. - dat zien er pro’s uit. Anderen staan dan weer super scherp of hebben nog geen zon gezien... hihi zoals wij - ... tot plots een vriendelijke dame van de organisatie op mijn schouders tikt en zegt ‘ Hey guys, don’t forget to put some sun cream on your neck’
Ja juffrouw, wij hebben al 6 maanden geen zon gezien ...

Dat iedereen top fit is en straalt, dat is geen verrassing natuurlijk.

Dat hier aan alles werd gedacht is ook wel snel duidelijk. Ze hebben hier zelfs een Jeep met achteraan een bankautomaat in gebouwd. Nog nooit gezien voordien. Dus even tijd om te shoppen in de. Ape Epic merchandise tent...
Ondertussen houdt het maar niet op. Tas ophalen met drinkbussen, waszakje om dagelijks je kleren te laten wassen, gepersonaliseerde powerbank die dagelijks word opgeladen tijdens je wedstrijd, ...
Eens terug in de guesthouse moesten we toch even bekomen.
Platte rust dan maar! Muziekje op de achtergrond en even een powernap nemen.

En dat het deugd deed... nadien terug in ‘the zone’ om onze fiets in orde te brengen. Stuurboord, transponder, fietsnummer, reservebanden monteren, nummer opspelden en heel belangrijk... de bike proper maken voor dat grote moment morgen... Rise and shine! Yeaaah!

De tactiek voor morgen ligt vast. Ten volle maximaal genieten van de proloog... de eerste keer zal zoiezo altijd de meest speciale zijn. Geen zotte toeren uitsteken. Beter Safely en met een goed gevoel naar maandag dan met brokken en kapotte benen.

Ons bed is de komende dagen een heel belangrijke plaats... dus gaan we hier al afsluiten en ons pyjamaake aandoen e...

Afsluiten doe ik met de woorden van J. Rodriguez en Hermida (de favorieten in onze categorie) :

‘ Mañana... a la guerra!!!!!! Vamooossss @Cape Epic 2019! ‘ 👊💪✊

Sponsored by Archi-Co.be,  2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                         Bank Delen, KoersKaffee, Scott and Gobik.

First day @ Cape Town!

Na een nacht in een heerlijk bed te slapen was het deze ochtend wakker worden met een Zuid-Afrikaanse vink op de achtergrond, een zon die komt piepen door de gordijnen, de geur van eggs and bacon en jawel, spelende kinderen op de speelplaats. Zij starten hier al om 7uur, maar hebben al om 14 uur gedaan.
Geen van beide met ochtendhumeur... kan ook niet als je weet dat je straks mag biken! Filip, onze man in de guesthouse, stond ons om 8u30 op te wachten. We kregen elk een briefje onder ons neus. We moesten aanvinken wat we graag zouden eten. Ieder land zijn gewoontes. Wat fruit en daarna toast met eggs. Ons potje Nutella hebben we wel boven gehaald. Even zondigen mag...
Omkleden en de fiets bovenhalen.
We reden richting de start om dan de proloog van zondag te verkennen. De eerste straten zijn door de Universiteit van Kaapstad. Leuk om toch wat studenten tegen te komen. Daarna omhoog naar de poorten van de Tafelberg. Eerst een singletrack, daarna een dubbel pad richtig de Dodemans Boom was het volgens het plan. We kregen een 5tal soorten stenen onder ons wielen. Veel losse stenen en losse ondergrond in de bochten , dus effe wennen toch. Nadat we de weinige bomen waren gepasseerd kwam de warmte op ons vallen. 33 graden gaf mijn Garmin aan. De druppels rolden langs mijn ogen naar benenden. Drinken en drinken en rondkijken! Wat een uitzicht , wat een uitzicht. Velen kijken van beneden naar de Tafelberg maar naar beneden kijken kan ik best ook aanraden.

        

De eerste kilometers achter de rug, veel snelheid kan er niet gemaakt worden, tenzij je een wereldtopper bent natuurlijk. Na enkele stops om den toerist uit te hangen reden we naar de technische afdaling waar al veel werd over gesproken en geschreven. De Plum Pudding.           

De afdaling start met een brugje, daarna enkelen leuke kombochten. De volgende meters zijn vooral kleine drops. De ene drop al korter na elkaar dan de andere. Wouter was onmiddellijk in zijn element. Hij nam alles vlotjes met zijn hardtail Scale alsof hij hier al jaren komt trainen.
Ik zal hem de komende dagen moeten intomen tijdens het afdalen. Maar beter zo dan nu al sukkelen tijdens de eerste afdaling. Zo voelde het wel aan bij mij. Nog te gespannen, nog te veel verkeerd insturen, nog te vaak zoekend naar het juiste traject.
Morgen dus nog effe ontspannen enkele trails nabij het parcours nemen is de boodschap.
Na de verkenning reden we door naar Waterfront. Onderweg konden we de Afrikaanse sfeer
opsnuiven. En daar hoort een cycleshop bij natuurlijk. Cyclewoods! Allemaal vintage bikes, fixies en
coole fietsen. Zalige sfeer! Je kon er koopjes doen, best dat we geen plaats over hebben in de valies.

Aan Waterfront 

was het tijd voor de typische Cape Epic foto met de Tafelberg op de achtergrond! Topmomentje. Daarspraken andere bikers ons aan en volgde een gezamelijk terrasmomentje. 

Zo komen we geleidelijk aan in de Epic sfeer.
Nog meer sfeer op het einde van de dag. Receptie in Den Anker voor de Belgische Epic bikers, met een ‘warme’ ontvangst door consul Dhr. Karl Stouthuysen, Gino (Belgische Kok @Cape Epic ) en Lies natuurlijk  (de sympathieke bazin uit Gent) . We kregen beide een pin opgespeld met de Belgisch-Zuid-Afrikaanse vlag erop! Super!

Na een lekkere Vlaamse maaltijd en leuke babbels met Epic rijders was de dag ten einde. Nog wat aftersun smeren...ja want we zijn al lekker bruin/rood en op tijd in bed! 

Morgen mogen we alles ophalen tussen 9uur en 13uur... opnieuw een spannende dag!

Slaapwel en sweat dreams...


morgen meer! Check ook BartGdsn via instagram / mijn verhaal voor meer foto’s.

Today now rain, no stars  ...  Just sun and good vibes!



Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, VanTrimpont,  VegaBike, Fietspositionering DM,
                   Bank Delen, KoersKaffee, Scott en Gobik.

The adventure has begun!

The adventure...

Deelnemen aan de Absa Cape Epic 2019!  TEAM ARCHI-CO/2REBUILD.  Nr. 558

Na maanden van verlangen, trainen, plannen en dromen... is het eindelijk zover.

Afgelopen dinsdag begon alles met het demonteren van de fiets. De eerste koffer die in orde was. Eerlijk, het was de eerste keer dat ik mijn fiets via het vliegtuig meenam. Dankzij onze sponsor VegaBike in Tielt kon ik gebruik maken van de koffer en bijhorende kennis van Danny! Stap voor stap de fiets demonteren en netjes met de wielen erop in de koffer steken, het leek allemaal simpel maar de eerste keer was toch wat vreemd. 

Nadien werd ik nog uitgezwaaid door de ganse crew! 

‘Make us proud!’ -VegaBike 

Op woensdag was het dan nog enkel de andere valies in orde brengen. Mits wat extra gewicht te plaatsen door op de valies te gaan zitten, lukte het mij om ze toe te krijgen. Nog wat fietsboekjes in de handbagage en op tijd vertrekken om Wouter op te halen. 

Het afscheid van het thuisfront was wat emotioneel. 

Op naar Zaventem dan. Het verkeer liep vlot en we waren netjes op tijd. Geen stress. We zijn op vakantie! De eerste stuntelige meters met onze bagagekar waren hilarisch. Eerst ik en nadien Wouter... We reden de paaltjes omver voor de checkin-balie bij Ethiopian Airlines. Als dat maar goed komt. 🤭

De Boeing 787-9 (Dreamliner) stond klaar aan de gate. Het was echt rustig in Zaventem, het was ook al 22u. We werden begroet door een stewardess in typische style... alé begroet... haar gezicht sprak 

boekdelen.

                                                    

Het vliegtuig was maar voor een derde gevuld. Ideaal dachten we. Straks hebben we 3 stoelen voor onszelf. Eerste de maaltijd ... die kregen we rond 23u30. Net een bakje Sheba kattenvoer.

Chicken or fish? Wij alle 2 chicken.  There is now chicken....   Wouter en ik namen dan maar Fish e. Waarom vraagt ze dat dan die Stewardess?

Lekker!? Eeuhh, eetbaar maar voor de rest niks met veel smaak. 

Afruimen aub dachten we... dan kunnen we sneller slapen. De lichten gingen uit en Wouter nam plaats in de middenrij. Drie stoelen elk voor ons alleen. Toch beter dan de ganse tijd recht zitten! En veel beter voor de beentjes! 

Na wat nachtelijke indommel uurtjes kwamen we redelijk snel aan in Addis Ababa. De hoofdstad van Ethiopië. Dat we in een ander continent waren, dat was wel duidelijk. We waren zowat de enige blanken. 

Na 30 minuten konden we al op de vlucht richting Cape Town. Die was wel goed gevuld. Er wachten ons nog 6 uur... 6 langere uren dan tijdens de nacht. Geen 3 stoelen de man deze keer. We werden na enkele uren opnieuw beloond met een bakje Sheba! Chicken or beaf? 

Wat kregen we? Joepie, er was wel nog chicken. Een warme maaltijd zo rond 9u45 in de ochtend... 

Het is eens iets anders e. 

Eindelijk, de landing werd ingezet na bijna 6 uur vliegen. Links en rechts bergen. De smile op ons gezicht werd groter. 

The adventure... het was zover. De eerste stappen op Zuid-Afrikaanse vasteland.  Tijden het ophalen van onze bagage viel direct op hoe snel alles hier ging. Nu, bij elke job die je hier ziet, zijn ze met 4x zoveel om hetzelfde te doen bij ons. 

Ondertussen was ik aan de praat geraakt met Karsten. Hij werkt voor de VRT. Hij had wat materiaal mee om te fotograferen en te filmen. In eerste instantie voor Frans Claes. Onze Belgische topper. Op Karsten zijn verlanglijstje stonden ondermeer een interview met Nino Schurter ( thema Mathieu VD Poel) en Anna VDBreggen. De komende periode zullen jullie dus op Sporza heel wat te zien en te horen krijgen over de Cape Epic 2019, met in de hoofdrol Frans Claes natuurlijk. Misschien kan hij 

ook eens een Belgische amateur aan het woord laten... zou de max zijn natuurlijk 😳.

Ondertussen was onze Belgische taxi aangekomen. Niemand minder dan Philippe Vanderiviere. Een biker van de 26/9 inch club van Wouter. In de winter woont hij hier in Kaapstad. 

Hij bracht ons naar onze Guesthouse Roodenburg. Onderweg even tanken... staat hier aan elke pomp

2 man te wachten om te helpen. Dus bij een grote station meer dan 10 man... 

Na enkele kilometers zagen we de Tafelberg liggen. Nog een grotere smile op ons gezicht natuurlijk. 

Zondag staan we daar aan de start van de proloog. Wat een prachtige plek! Na 20 min. Kwamen we aan op onze eerste verblijfplaats. Mooie grote poort. Alles netjes beveiligd. Onderweg hadden we ook snel door waarom. Niet iedereen leeftijd hier in dezelfde omstandigheden. 

Na het uitpakken van het materiaal, first things first... jawel, de fietsen terug monteren. Alles verliep vlot. Geen schade. De eerste meters op de parking waren prima. Enkel Wouter had wat extra druk nodig in de vork. 

Daarna effen pauzeren aan het zwembad... met een stralende zon en een leuke 28 graden, wat wind... meer was er niet nodig. 

Terug in actie schieten, wat boodschappen gedaan in de plaatselijke Spar. Water, fruit, koekjes en voor mij wat gummies! 

Doucheke nog en klaar maken om een pasta te eten. Maar dat was even met uitstel... er was 1 van ons iets tevergeefs aan het zoeken... onderbroeken... niet mee. 

Team is team e. De 1 mag er enen gebruiken van de andere ! We zijn er voor elkaar te steunen de komende dagen 👊. 

Eindigen doe ik met de tekst die ik daarnet op een lampkap zag in Michael’s Kitchen and bar

- ‘ When it rains, search the rainbow, When it’s dark, search the stars! ‘. -

Tot morgen.

Programma: ontbijt, biken en relax, ontmoeting alle Belgen en de Consul. 

Sponsored by Archi-Co.be , 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM, 

                       Bank Delen, KoersKaffee, Scott en Gobik. 

Count down...

Tik tik tik tik tik...
het aftellen is nu echt begonnen.
Over exact een week, woensdag 13 maart 2019,  vertrekken Wouter en ik om 22:30 uur  in Zaventem met Ethiopian Airlines richting Cape Town, het Mtb-paradijs op aarde. Met een tussenstop in Addis Ababa Bole komen we aan op donderdag om 13:45 uur. Een ferme vlucht als je het mij vraagt. Nog nooit zat ik zo lang op een vliegtuig. Hopelijk kan ik wat slapen. Een lekker gevarieerd ontbijt zal het ook niet zijn op donderdagmorgen... dus weet ik nu al dat de buik ferm zal knorren als we uitstappen in Cape Town.

Maar de bedoeling is om zoveel mogelijk aan de positieve zaken te denken. Eén daarvan is het weer daar ter plaatse. We kennen allemaal meteovista.be hiervoor. 14-daagse weersvoorspelling ... bekijk ze zelf maar... als dat niet positief is!!

De proloog op zondag 17 maart 2019 rijden we net voor de middag. 10:16 uur om precies te zijn. Daar zijn we zeer tevreden mee. Voor onze eerste zware rit op maandag, in de buurt van Hermanus, zal het al onmiddellijk wennen zijn aan de warmte. Veel warmer hoeft het dan ook niet te zijn om zo'n zware fysieke inspanningen te leveren.
Daarom dat ik dan ook beslist heb om geen zadeltas te nemen maar een extra drinkbus op de fiets.
Mijn fiets is ondertussen klaar voor de prachtige trails. Ongeveer een jaar en 4 maanden nu rijd ik met mijn Scott Spark RC World Cup. De kenners weten dat er hier maar 1 drinkbushouder mogelijk is. Dat is dan ook het enige minpunt aan deze mountainbike volgens mij. Maar dat kan opgelost worden door een houder te monteren aan de zadelpen, onder het zadel achteraan. Alle geluk dat ik deze enkele keren getest heb de afgelopen weken op en rond de Kluisberg. Al bij de eerste offroad passage bleek mijn extra houder te laag te staan. Omdat dit een fully is, voor de niet-kenners, een volledig geveerde fiets, gaat bij de 'open' stand van mijn achtervering soms de demper zo diep in, dat mijn drinkbus hapert aan mijn achterband. Daar was ik mij dus nog nooit van bewust geweest hoe diep de fiets de schokken opvangt. Dus dit heb ik enkele keren moeten aanpassen.  Mijn Mtb is ondertussen volledig gecontroleerd geweest door Dries van VegaBike. Onze fietsenhandelaar die ons ook sponsort. Alles wat ook maar een klein beetje slijtage vertoonde, werd vervangen. Dus hopelijk blijven de grote technische breuken uit. Kleine onderdelen zullen we meehebben.
oa. een slotje voor onze ketting, blokjes om te remmen, een derailleurpad en binnenbanden, de rest moet standhouden.
Voor de rest vertrouw ik helemaal op mijn Spark. Sinds ik met deze topfiets rij, is het plezier om te biken nog groter geworden. Ik voel me er heel goed op.

Ondertussen zit ik in de laatste fase van de trainingen. Om het met een geleerd woord te noemen, ben ik nu aan het 'taperen'.
Kort uitgelegd betekent 'taperen' het volgende.
Dit is de periode waarin de trainingen worden afgebouwd. Het is de periode dat je je lichamelijk en geestelijk voorbereidt op wat gaat komen. Het is de bedoeling dat je lichaam gaat herstellen van je zware trainingsarbeid. Enkel in de zetel liggen is het dan ook weer niet. Je bouwt de omvang van je duurtrainingen af. Hoe langer de wedstrijd waaraan je deelneemt, hoe vroeger je begint af te bouwen. Om te voorkomen dat de conditie afneemt, is het dan vooral van belang de intensiteit te bewaren. Dit zou moeten zorgen voor een verbetering van de prestatie. Dus af en toe nog een intensieve prikkel aan het lichaam geven maar geen lange inspanningen meer. Ik heb het geluk dat ik momenteel krokusvakantie heb. Ik slaap tot ik wakker word en ik ga een halfuur vroeger slapen dan gewoonlijk. Vanaf dit weekend zal ik ook iets meer koolhydraten eten dan voordien. Veel water drinken doe ik al. Het enige wat minder interessant is, is dat het gewicht wat omhoog gaat. Maar ik weet dat het na een paar dagen in de Cape Epic al opnieuw ok zal zijn. Beter wat meer koolhydraten en vocht in het lichaam dan te scherp aan de start staan volgens mij.
Daarom dus dat het lichaam/benen wat raar doen. Het doet je wat twijfelen. Je wil nu superbenen hebben maar je voelt die nog niet zo aan. Afwachten dus tot volgende week.
De Belgische deelnemers aan de Cape Epic 2019 zijn talrijk. Er zouden zo'n 53 bikers aan de start staan. Het vijfde land qua deelnemers na Zuid-Afrika, Brazilië, Zwitserland en Duitsland. Ik hoop dan ook dat ik de meeste zal ontmoeten. We delen dezelfde passie aan de andere kant van de wereld. Op vrijdag zijn we welkom bij de Belgische Consul, nl. Dhr. Stouthuysen, voor een babbel en een drankje op de World Party in Southern Sun Hotel. Als dat niet super is!
Dat we daar ons mannetje zullen staan, is een zekerheid! We kijken dan ook uit naar de prestatie van onze beste Belg, Frans Claes. Een echte topper! Ik hoop dat ik hem even kan ontmoeten in zijn kostbare tijd daar.

Vanaf volgende week donderdag zal ik proberen om elke dag een nieuwe post te voorzien vanuit Zuid-Afrika.
Het wordt stilaan tijd om aan mijn valies te beginnen. Hoe ik alles daarin zal krijgen, is me nog een raadsel... dus begin ik maar beter op tijd!

Tot de volgende !!


'Some days are easy, some days are really tough...
Even if your process can't be ideal, you just do the best you can and be proud of it! ' #raceprep



Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                       Bank Delen, Koerskaffee, Scott en Gobik.

Until the sun goes down...

Niet alles verloopt altijd zoals we het verwachten. Maar ik ben de afgelopen dagen in de juiste flow gekomen. De laatste intensieve trainingen zijn achter de rug. Meer en meer mensen vragen vaker hoe het gaat. Het motiveert om te blijven doorgaan. Want stilaan zorgen de trainingen voor vermoeidheid.

'En; ziej der gereed voorn?' , En; oe ist? Zit je up skema?'  ,  'Oe ist met de forme?'  ,  'Ziej ol zenuwachtig?'

Sinds vorige week zit ik dus stilaan in de juiste flow. Alle stukjes van de puzzel lijken samen te vallen. Over 19 dagen zal ik het maximale uit mezelf moeten halen. We starten de proloog om 10 uur 16 minuten en 15 seconden... KNAL!
Dat gevoel hebben van bevlogenheid...ik zal het nodig hebben om mezelf te kunnen overtreffen.
De balans tussen training, de uitdaging en mijn kunnen zorgt ervoor dat ik tijdens de laatste trainingen dat lekker gevoel krijg. Je denkt nergens meer aan dan aan de Absa Cape Epic, alles staat precies stil tijdens het fietsen en vliegt tegelijkertijd razendsnel voorbij. Elke trap op die pedalen is er een met volle kracht en overtuiging. Je voelt je plots een klein beetje renner ipv wielertoerist. Het zelfvertrouwen bij mij loopt niet altijd over maar nu durf ik stilletjes fluisteren dat het goed zit.
Mijn droomdoel staat voor de deur en ik wil er vol voor gaan.

Veel cijfers en details van mijn trainingen heb ik jullie niet gegeven de afgelopen periode. Het is dan ook zo persoonlijk gebonden dat de trainingen voor de ene overkomen als peanuts en voor iemand anders als overdreven feit. Met de tijd die ik had en de kennis uit mijn opleiding heb ik mij de afgelopen maanden goed voorbereid op wat komen zal.
Na de Roc D'Azur half oktober '18 reed ik tot op vandaag bijna 6.600 km. Goed voor 279 uur op het zadel. Mijn focus lag dan ook op het leggen van een goede basis. Daarna kwamen de klimtrainingen en de intervallen.
Afgelopen zaterdag reed ik 5 uur en 45 minuten. Samen met Bart P. . Een rit naar het Heuvelland. Bart met zijn koersfiets, ik met de Scale. Het was 5 uur mental coaching van onze Rigobarto. Hij gaf mij het gevoel dat ik dik in orde was. Hij liet me op de klimmetjes wat voorop rijden en onze laatste sprint naar de kerk van Passendale, ligt oplopend, vertrok hij op zijn 50 maar ik kon hem remonteren met mijn 32 plateautje... het is toch een kerel!
Gisteren testte ik voor de laatste keer de conditie.
Alles zat mee. Onder een heerlijke lentezon met amper wat wind startte ik om 13u.17 voor een laatste lange duurrit op de fiets. Op de mtb, weliswaar met dikke banden maar zonder profiel, trok ik richting het Heuvelland. Voor het eerst dit jaar in korte broek. Zalig!
Op een zonnige maandagnamiddag is het alsof je door een natuurpark rijdt. Welke diersoorten ik vandaag allemaal ben tegen gekomen, fantastisch.
Elke helling, elke weg die ook maar een klein beetje opliep, die reed ik op. Via Wijtschate, naar Nieuwkerke. Daarna over de grens richting de Catsberg. Via Boeschepe keerde ik terug om dan voor de 2e keer de Zwarte Berg op te rijden. Via Westouter reed ik de Sulferberg op, dan de Schomminkel, Baneberg en Rode Berg. Via de Zandberg terug naar de Scherpenberg en dan richting Kemmel, eerst de Monteberg en dan de Kemmelberg langs de lange kant op om dan uit te komen aan de achterkant en het steilste stuk op de kasseien op te rijden. Na 100 km kwam ik boven op de Kemmel.
Ik had het laatste steile stuk nog jus in de benen om recht op te trappers te staan. Yes!
Nu was het tijd om in oostelijke richting terug te keren. Na 6 uur en 150 km kwam ik moe maar o zo voldaan thuis. Ondertussen was de zon onder gegaan. Wat een mooie namiddag!
Ik had gisteren een dagtotaal van 170 km met de mtb. Totale fietstijd: 6 uur en 50 minuten.  (voor de wiskundigen, ik reed ook 's morgens naar mijn werk met de fiets)
Had je mij een jaar geleden gevraagd of ik vandaag 170 km zou gereden hebben, dan had ik zelfzeker NEE geantwoord. Zo zie je maar dat het opbouwen van je conditie op een correcte manier kan leiden tot veel meer dan je zelf voor mogelijk houdt. In jezelf geloven, doorzetten en plezier beleven in wat je doet, dan ben je tot veel in staat.
De komende dagen zal ik nog enkele keren mountainbiken op de Kluisberg. Mijn favoriete berg om te trainen. Maar zwaar zal dat niet meer zijn.
Vorige week kreeg ik nog wat tips mee van Fré Vanlierde. Ooit zaten we samen in de klas, toen we voor leerkracht LO studeerden. Ondertussen kom ik hem soms eens tegen in het zwembad van Menen, als ik er met mijn klassen ga zwemmen. Stiekem droomt hij er ook van om ooit eens de Cape Epic te rijden na zijn carrière. Zijn tips zal ik voor mezelf houden...

De komende dagen ga ik verder beslissen wat ik met de schouder zal doen. Pijnvrij is die nog zeker niet. Volgende week maandag valt de beslissing na bezoek aan de sportdokter.

Geniet nog allemaal van de zonnestralen.
Het deuntje om in je ligzetel weg te dromen van de zomer die er aankomt;

Robin Schulz - 'Sun goes down ' feat. Jasmine Thompson.

Tot de volgende !!




Sponsored by Archi-Co, 2Rebuild, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM, Bank Delen, KoersKaffee, Scott, Gobik.

ZONDAG 17 MAART 2019

Katsberg: 150 meter 

We are excited...

Vandaag over exact 4 weken landen Wouter en ik op de luchthaven van Kaapstad, Zuid-Afrika..
Ik probeer me daar nog niet veel van voor te stellen, maar ik heb zo'n gevoel dat we daar niet alleen zullen rondlopen met fietsmateriaal.
Ondertussen staat het register van de deelnemers online op de site van de Absa Cape Epic. Ik was dan ook nieuwsgierig naar de deelnemers.
Want deze wedstrijd spreekt niet alleen tot de verbeelding owv de omgeving en trails maar ook omdat  het dit jaar een clash der bike-titanen zal worden.
De winnaars van vorig jaar Kulhavy-Grotts zullen het niet kado krijgen. Fumic-Avancini, Lakata-Platt, Huber-Stiebjahn, Buys-Beukes, Geismayr-Kaess, Ferraro-Porro, Carretero-Vergara, Föster-Heyns, Haterly-Gaze, Casagrande-Rabensteiner, Fini-Blums, Sauser-Andereassen... stuk voor stuk top teams!
In West-Vlaanderen zeggen we ; 'tga stuven wei doar'
Het zal een serieuze battle worden.
1 team heb ik nog niet genoemd hierboven: Team 4 : Schurter-Frischknecht.
Wie mij kent, weet maar al te goed dat ik een grote fan ben van Nino Schurter. De regerend wereldkampioen en olympisch kampioen in het mountainbiken XCO. Deze biker volg ik al sinds hij bij de beloften categorie racet. Ik zag hem nog maar 3x live aan het werk. 2x in Houffalize en vorig jaar in La Bresse.
In je kindertijd is het toegelaten om idolen te hebben. In je kamer hang je dan posters van dingen die je super leuk vindt. Dat deed ik toch vroeger. Vandaag zie je dat veel minder denk ik bij de jonge gasten. Ik verklap jullie dan nu dat ik nog steeds posters ophang, maar niet meer in mijn kamer... maar in de berging waar mijn fietsen staan. En ja, eerlijk, Nino hangt centraal. Zou het daarom zijn dat ze mij bij PH.SDG Nino (B) noemen...?
Zijn houding, zijn flair maar tegelijkertijd zijn eenvoud sieren de enorm grote sportman die deze man is. Zo vastberaden in zijn sport maar met de nodige nuchterheid maken van hem de sportidool waar ik naar op kijk. Hoe hij met zijn fiets technische obstakels kan overwinnen, ongelofelijk.

Had hij dit jaar niet deelgenomen, dan ging het voor mij toch een grote teleurstelling geweest zijn. Maar nu kijk ik uit naar dat misschien ene moment waarop hij even tijd heeft om met een amateur fietsfanaat uit Roeselare te spreken. Het haar voel ik al recht komen op mijn armen.

Als ik verder kijk in het register, dan valt op dat het masterklassement in totaal 228 teams telt. Wat toch aantoont dat deze wedstrijd voor ervaren bikers is. Hiervan zijn er 13 Belgische teams. Op zich wel veel vind ik. Dat maakt het extra aantrekkelijk. Zowel als wedstrijdgegeven als op het vlak van sociale relaties. Ik kijk er enorm naar uit om de 'Belgen' te ontmoeten. Zondag staat een eerste ontmoeting gepland tussen alle Belgische deelnemers hier in België. Dit met natuurlijk een gezamenlijke Mtb-tocht. Jammer genoeg kan ik er niet bij zijn, maar in Zuid-Afrika hebben we nog tijd genoeg om iedereen te leren kennen.

De afgelopen week was een spannende week.
Op maandag deed ik mijn eerste lange training (5u30) na mijn ongeval. Dit verliep niet helemaal vlot. Maar we hebben nog even tijd om met de osteopaat Valentine alles in orde te krijgen. De val heeft toch een ferme impact gehad op mijn lichaam, zeker nu ik geen medicatie meer neem, voelt alles nog stroef en pijnlijk aan.

Op dinsdag kwam de expert om mijn fiets en kapotte kledij te inspecteren die vergoed zal worden door de verzekering van de bestuurster.
Het was ook 'le moment supreme' want onze kledij van Gobik werd geleverd. Net op tijd...

Op woensdagavond was onze persvoorstelling van Team Archi-Co/2Rebuild.
In het nieuwe KoersKaffee bij het Koers WieMu van Roeselare mochten we de pers, sponsors, familie en supporters te woord staan. Alles verliep zoals we in gedachten hadden. Het was even wennen aan de aandacht die we kregen.
In de namiddag hadden we nog een opname staan met Radio 2 West-Vlaanderen. Een leuk interview trouwens. Wouter en ik werden met uitlopende vragen bekogeld. Het liep zo vlot dat alles in 1 take werd opgenomen. Smaakt naar meer, haha.
Op donderdagochtend, rond 7.10 uur werden we kort op antenne gelaten.
Vandaag verscheen ook een artikel op Radio 2, Het Laatste Nieuws regio Roeselare en komen we morgen in de Krant Van West-Vlaanderen.
Ongetwijfeld een leuke boost voor ons en wat publiciteit voor onze sponsors.

Deze namiddag moest ook nog een korte training afgewerkt worden. Kort betekent vaak intensief in deze periode...(voor het eerst met mijn nieuwe outfit)...  dus stond ik al vlug terug met de mtbvoetjes op de grond... ontplofte benen. De pijn werd verzacht door het verlangen naar de lekkere Valentijns pasta die op het menu stond.
Straks dus nog even ontspannen en op tijd in bed...

De komende trainingsblok gaat verder mijn limieten opzoeken en zal me hopelijk sterk genoeg maken om de wedstrijd tot een goed einde te brengen. Indien je me de komende 14 dagen wat vermoeid ziet passeren, geen paniek. Trust the process...

De motivatie is heel groot want nu komt het toch heel snel dichterbij. Take care en neem voor het slapen je geliefde even stevig vast om dan ...

Zoals zovaak:

The sun always comes back after the rain... 💘

#trainhard #recoverharder



Sponsored by Archi-Co, 2Rebuild, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM, Bank Delen, KoersKaffee, Scott en Gobik.

the week after...

We zijn exact 1 week verder, van een bewogen week gesproken...
Vorige week woensdag stond een bezoek aan het Jan Ypermanziekenhuis op de agenda. De weergoden waren mij goed gezind. Als Bart geen fietstraining buiten kan doen, dan niemand, moeten ze hierboven gedacht hebben. Maar zo was het amper mogelijk om op tijd in Ieper te zijn.
De sneeuwval zorgde voor een mooi tapijt met de bijhorende verkeersellende.
Ik zocht het nummer op van de orthopedie in het AZ Delta te Roeselare. Daar had iemand zijn afspraak afgebeld. Gelukkig. Zo kon ik al een uur later op visite bij Dr. Muermans, hoofd orthopedie van het AZ Delta en tevens schouderchirurg.
Met kleine pasjes stapte ik door de sneeuw naar de bushalte. Mijn linker arm/schouder  in een verband, mijn jas half over mijn schouder. Ik voelde me zo onbehulpzaam. Ik was net op tijd voor de bus. De deuren gingen open. Toch even checken of de chauffeur langs het ziekenhuis passeert.  "Dat is dan 3 euro", zei de chauffeur... Voor amper 4 kilometer betaal je 3 euro!! Het was jaren geleden dat ik nog eens de Lijnbus moest nemen. Iedereen komt bijna op straat voor 'het klimaat'. Moesten de alternatieven zoals de Lijn en de NMBS de prijzen laag houden voor de mensen, dan zouden we toch allemaal meer het openbaar vervoer nemen? Neem daarbij de fietsvergoeding... Ik rij bijna elke dag naar mijn werk met de fiets. Omdat ik dat graag doe en ondertussen in beweging ben en ook nog eens train. Maar de vergoeding is amper 0,15€/km. Waarom zo laag? Moest iedereen een flinke vergoeding krijgen en ook een aankoop van een fiets kunnen terugvorderen, dan zijn we toch ook al een stap verder? We spreken dan nog niet van goede fietspaden en dergelijke, maar die komen er misschien als er meer gefietst wordt.
De specialist onderzocht mijn schouder en nek. Nam extra foto's om breuken uit te sluiten. Enkel de echo bracht definitief antwoord. Tussen het sleutelbeen en het schoudergewricht zit een klein barstje. Voor de rest zit er nog vocht in de schouder, maar dat is normaal. Dus ook wat gezwollen. Als ik recht voor de spiegel sta, dan steekt er aan mijn linker schouder bovenaan een bolleke uit. Precies of het beentje net niet uit mijn huid komt. Het moet toch niet veel gescheeld hebben. Dan was het verdict meedogenloos. Geen Cape Epic... Het enige nu is misschien wat pijn in de schouder na een rit van 6 -7 uur op de mtb in Zuid-Afrika. Maar daar kunnen we wel vrede mee nemen.
Die avond kon/mocht ik al naar de kiné. Ik ben ondertussen al goeie klant bij onze ploegmaat. Gelukkig dat Bart P. zich flexibel opgesteld heeft. Bart is altijd degene die alles relativeert en positief blijft. Dat kon ik best wel gebruiken. Topkameraad!

Bijna elke dag van de afgelopen week was ik bezig met de administratieve rompslomp die bij een ongeval komt kijken. Foto's nemen van de schade. Aankoopfacturen of de winkelwaarde opzoeken van de kapotte zaken. Alles scannen, mailen, indienen... Aangifte doen bij het ziekenfonds. Opnieuw attesten invullen en laten invullen. Alles voor je werk regelen. Ik zal er in ieder geval niks bij winnen. Als slachtoffer maak je zeker altijd verlies, jammer.

Langs deze weg wil ik ook iedereen bedanken die de tijd nam om een berichtje te sturen of om eens te telefoneren. Zelfs leerlingen hebben me gemaild. Je verhaal kunnen doen helpt toch altijd om wat beter te worden.
Ondertussen moet mijn metabolisme wat ook stil gevallen zijn. Ik kwam 4 kg bij in 6 dagen... dat kan ik wel missen, die extra kilo's nu. Ik heb een zwak voor patisserie. Het zal daar ook wel aan liggen.
Ik bakte elke dag wel iets anders. Als de kids thuis kwamen waren er verse pannenkoeken of de volgende dag chocolade muffins of ook nog appelcake. Dan weet je het wel é.
De komende dagen probeer ik terug actiever te worden. Over exact 48 dagen staan Wouter en ik aan de start van de proloog. En daar wil ik zo goed als mogelijk, met de mogelijkheden die ik heb, mijn ultieme sportdroom vervullen.

Vandaag hebben we terug verse moed na een minder weekend. Daar zit een behandeling van de osteopaat ook voor iets tussen. Ik heb met Valentine R. iemand gevonden die me de laatste jaren meermaals heeft 'recht getrokken' en terug het goede gevoel heeft bezorgd tijdens het sporten.
We denken veel te vaak dat een pijntje hier of daar er eenmaal bijhoort maar daar is niks van aan.
Het heeft altijd een reden. Als je dan iemand hebt die zoekt tot het opgelost is, dan krijg je opnieuw de juiste energie om er terug het beste van te maken. Ook als dit niet terugbetaald wordt door je ziekenfonds (wat onbegrijpelijk is), het resultaat is belangrijker. Bedankt Valentine!
Ook de vierde behandeling bij Bart P. stond ondertussen op de agenda. We maakten plannen voor het komende seizoen. Er zit misschien nog een specialeke aan te komen dit jaar...
Deze avond nog een deugddoende sportmassage gekregen van Ronny M. en we voelen ons al een stuk beter. Nu de beste fietsbenen terugvinden en we zijn weer op de goede weg. Op tijd onze Apranac nemen, de coldpack leggen en Voltaren forte smeren. Ik doe mijn best!

Ik sluit af met 1 van die leuke deuntjes/liedjes momenteel; (zoek het gerust eens op)

'Sometimes the going gets a little tough' - FINN 
(Mella Dee Going got a bit tougher mix)

Greetz en be careful!

Nino B


Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
Bank Delen, KoersKaffee, Scott en Gobik.