Zondag 24 maart 2019.     STAGE 7        Stellenbosch - Val de Vie, Paarl


70 km     1800 hoogtemeters

THE GRAND FINALE

Het startschot voor de laatste etappe werd een uur later gegeven dan de afgelopen dagen. Wat mist en lage wolken zorgden voor een frisse start. Of toch even...
De eerste kilometers waren op asfalt. Even iets anders dan de afgelopen dagen. Dat het geen rustig ritje ging worden wisten we meteen. Het was koers! Ja, ook na 7 dagen was het alsof de finish boven op de eerste helling lag. Box B was onmiddellijk in stukken gereden. De tweede groep was nog net te doen. Even rondkijken en vaststellen dat we opnieuw bij dezelfde teams zaten. Vaak dus bij de vader van Matthias Stirnemann. De ex Scott-Sram biker die 2 jaar geleden de Cape Epic won.
Wat volgde was een prachtig stuk natuur met de mooiste trails als dessertje, of was het als aperitief...
De Jonkershoek trails. MTB trails om van de dromen. De laatste Land Rover technical terrain was de Armageddon... spijtig genoeg waren onze daalskills al zo fel verbetert dat trager rijdende bikers ons te vaak ophielden.
Dat er vandaag ook nog moest geklommen worden moet ik jullie niet meer vertrellen.
Het was niet voor niets de Cape Epic met de minste kilometers af te leggen maar met de meeste hoogtemeters in de geschiedenis.
We telden opnieuw de kilometers af tot de volgende ‘waterpoints’. Maar vandaag was het toch iets moeilijker dan de afgelopen dagen. De wil om de finish te halen was groot, maar de benen waren niet meer zo fris. De hartslag kwam niet meer zo hoog op de steile hellingen en het was meer en meer rijden op een gelijkmatig tempo...
Er zaten opnieuw enkele steile nepen tussen, maar toch niet meer zo lang als de vorige dagen. 20% en meer waren dus alweer geen uitzondering.
We deden er alles aan om toch nog onze mooie plaats te behouden. Geen risico’s nemen, goed eten en drinken. Snelheid maken waar het kon en zoveel mogelijk de propere lijnen rijden.
Onze tactiek had ons tenslotte al zo ver gebracht...
Even was het verschieten, ergens halverwege de rit zag ik een zwart dier ver voor ons op het parcours... Wouter, wat zit er daar? Een aap?
Maar nee hij, een hond , zei Wouter. Toen we op 20 meter kwamen, keek ik even naar rechts...
Er zaten een tiental zwarte apen in het bos rustig samen.... te kijken naar andere apen op hun velo die passeerden op hun zondagse wandeling... verrast reden we verder... achteraf konden we er goed mee lachen, het moment zelf was toch wat raar.
Naarmate de finish dichter kwam, zaten we opnieuw met enkele teams samen. Gaan we er nog voor of laten we het schieten...
Toen we plots het Belgisch Mixed team in het vizier kregen, ging de hartslag toch nog even de hoogte in. Net voor we Val de Vie binnen reden konden we ze voorbij.
In volle vaart naar de finish nu. De speaker en bijhorende applaus van het talrijk opgekomen publiek konden we immers van ver horen. Nog een heli boven ons hoofd erbij. Stilaan kwamen dus de haartjes op mijn arm recht. De hand in mijn achterzak .... de vlag van ons land eruit en zo de laatste rechte lijn in. Wouter en ik keken even naar elkaar. De vlag vasthoudend ... in een flits was het voorbij. Alle zintuigen vallen precies uit of zijn net heel gevoelig, ik weet het niet.
Ik schreeuwde even alle lucht uit mijn longen.
Wauw ... wooow, we hebben het hier gehaald... en hoe?
We namen elkaar even vast, klopten op elkaars rug van contentement. Wat een 8 dagen.. wat een zware dag nog.




Do hou have what it takes?  Yessss we have!

Alles was opnieuw netjes georganiseerd. Fiets afgeven, recup drinken, aanschuiven voor onze medaille. Die kreeg ik van Andri Frischknecht. Zoon van legende Thomas Frishknecht. Verder doorlopen en je finisher t-shirt meenemen, nog een laatste keer door de Woolworths. (De Delhaize van ZA). Een volle koelzak met eten en drinken. Zeker nog genoeg om de dag door te komen.
Alles ging razendsnel voorbij. We waren nog op tijd om de echte toppers op het eindpodium te zien.
Jammer genoeg was er niet veel tijd om te chillen en na te genieten. Wassen, valies ophalen en bike demonteren voor het transport.

By the way... naast het halen van de finish, konden we onze 26e plaats behouden in het Master klassement. Hier hadden we zelfs niet over gedroomd...

Er was nog 1 nacht geboekt in het Guesthouse Roodenburg. We sloten de avond af met een etentje met enkele Belgische teams in ‘Den Anker’. Vooral de Westvlamingen waren nog in form. Elk had zijn verhaal.  We straalden allemaal van fierheid. Elk op zijn niveau en met zijn mogelijkheden had deze week het beste van zichzelf gegeven. De finish bereiken na zo’n intense periode smeed een band. Hopelijk zie ik de meeste van deze kerels terug binnenkort. Stuk voor stuk waren het fantastische mensen.



Eindigen doe ik met de woorden van José Hermida ( ex-wereldkampioen MTB xco en winnaar samen met Rodriguez van de Master categorie) na de finish:



‘To be a real cyclist, you need to finish the ‘Tour the France’, to be a real mountainbiker, you need to finish the Cape Epic, you know! ‘

Bij deze...


De post is blijkbaar ergens bij een verdwaald Zuid-Afrikaans WiFi- signaal blijven hangen...vandaar de late post van de laatste rit.


Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
                       Bank Delen, KoersKaffee, Scott and Gobik.