Als er niet veel tijd is voor een deftig antwoord komt het vaak alleen op 'Goed' uit...
Maar daar weten jullie natuurlijk niet veel mee.
Woensdag 7 november 2018. Ik vertel jullie hoe mijn dag was.
De radiowekker staat op 6 uur 06. Na de wc-badkamer rituelen kom ik beneden. Ik kies mijn fietskledij aan de hand van het weer. Dus bekijk ik bijna elke dag mijn 3 weerapps. Er staat regen op het scherm. Op de buienradar zie ik dat ik nog net droog zal kunnen vertrekken. Deze namiddag zal ook nog nat zijn. Er zal een vrij krachtige wind uit het zuiden komen.
Na mijn ontbijtje vul ik 2 grote bidons met sportdrank en steek ik wat 'proviande' in mijn rugzak voor deze namiddag. Ik had een lange rustige training in gedachten dus moet ik energie genoeg mee hebben.
Mijn rit naar Menen (waar ik werk) is er eentje in de categorie 'wind op kop en duwen'. Ik kan kiezen, stevig doorduwen of rustig fietsen en mij aan het plan houden. Ik kies het tweede. Hartslag niet hoog laten komen, dus onder de 135 bpm blijven. De eerste regendruppels vallen ondertussen op mijn regenjas. Buien vallen er nog niet, gelukkig. Door de wind rij ik er vandaag bijna 50 minuten op.
Op school aangekomen is het vlug douchen en omkleden om aan de werkdag te beginnen. Er staan 2 LO-lessen op de agenda, de rest van de voormiddag is het vooral bestellingen plaatsen.
Tijdens de LO-lessen doe ik vandaag mee. Hoe enthousiaster ik ben, hoe beter de leerlingen zich inzetten. Ultimate frisbee is dan ook een toffe sport om de leerlingen te laten spelen. Dus mijn 2e sport van de dag is een feit.
Het is bijna middag. Ik eet enkele witte boterhammen met beleg en bekijk nog eens de weerapps. Deze namiddag geen school dus ik kan een lange training doen.
Omkleden en ik vertrek uit de fietsberging. Zal het lukken om 100 km te rijden? Een collega die op weg is naar haar auto spreekt me aan. 'oh, nog in da weer naar huis met je fiets'... Ja... (het zal net iets meer zijn dan recht naar huis)
Ik rij de kortste weg naar de Leie. De wind uit het zuiden zorgt ervoor dat ik maar 1/4 van de rit tegen de wind zal moeten rijden. Het is al vaak andersom geweest.
Het valt op dat er op de Leie veel scheepvaart is. Vaak grote boten. Het jaagpad is nat en na enkele kilometers spat het water op. De keuze van kledij deze ochtend was de juiste.
Ik reken uit hoe ver ik kan komen om 4 uur te fietsen.
Het is de bedoeling dat ik een tempo fiets waarbij mijn lichaam zoveel mogelijk energie aanmaakt uit mijn vetreserves. Zo zuinig mogelijk in beweging blijven. Dat kan enkel aan een lage hartslag. Hoe hoger de hartslag, hoe meer ik ook koolhydraten verbruik. Die kan je maar beperkt aanvullen per uur. Men spreekt van 70 tot 90 g per uur. Dus elk uur moet ik aan de hand van drank en eten mijn tank bijvullen. Ondertussen ben ik in Kortrijk. Net voorbij het Gulden Sporen College gaat het fietspad over in gele steentjes. Bij nat weer niet zo leuk voor fietsbanden. Enkele honderden meters verder voel ik mijn band achteraan zachter worden. Wie vaak fietst, kent dat gevoel. Je gaat precies wat op en neer bij een leegloper. Je kijkt even tussen je benen naar beneden en je ziet de band breder worden. Dedju. ... Stoppen en de band vervangen. Ik zie een geel steentje zitten van daarnet. Als de weg nat is dan blijven de steentjes gemakkelijker kleven en prikken die sneller door het rubber.
Weg verder gezet passeer ik Desselgem. Het doet me elke keer denken aan Ijzeren Briek. Hij liep er school, leerde er fietsen en reed hier zijn eerste wedstrijd. Op het Briek Schotteplein hangt een grote foto aan de muur. Machtig!
Het beeld van de renners vroeger motiveert me tijdens lange trainingen. De Flandriens. Met zware fietsen, sportdrank bestond nog niet, laat staan energierepen. Kledij zoals nu was er niet. De wegen lagen er nog slechter bij dan nu. Maar ze bleven maar beuken, kilometers aan een stuk...
Waarom zouden wij dan moeten klagen...
Wat verder is het alsof ik over een meters lang tapijt moet fietsen. De afgevallen bladeren vormen een prachtig gekleurde weg tussen de bomen langs het water. De bomen vertonen nu trouwens heel mooie kleuren.
Even opletten, een groepje grote witte ganzen vindt het niet zo leuk dat ik passeer. Voorzichtig ertussen rijden en wegwezen. Na een uur bereik ik Sint-Eloois-Vijve. Alles voelt nog goed. Dus rijden we verder richting Gent.
Het valt op dat ik geen enkele renner of wielertoerist tegenkom. Normaal rijden hier langs de Leie verschillende wielerpelotons. Te slecht weer? Nee toch...
Deinze komt in zicht. Aan de rechterkant liggen de plaatselijke voetbalvelden. Vroeger zijn ze me nog komen scouten toen ik in Varsenare voetbalde. Er is niks verder van gekomen. Beter misschien, anders had ik de fiets nooit ontdekt.
Ik passeer de E40 voorbij Nevele. Onder de brug natuurlijk. De Garmin toont bijna 50km. Verderop zal ik linksomkeer maken, nu ben ik in Landegem. Een mooie lichtgrijze kerk met speciale toren duikt op. Ik steek over en rij langs de andere kant van de Leie terug.
Ter hoogte van Nevele ontdek ik een nieuw fietspad. Het pad loopt apart van de weg langs de fruitbomen van de plaatselijke kweker. Dat is nu eens positief.
Ondertussen ben ik met de wind schuin op kop aan het rijden. Ik waan me even wielrenner en zet een waaier op. Ik rij op het kantje en kijk achterom. Ze zijn er allemaal af... eeeuuuhhhh ik zit alleen. Links van de weg vliegen de vogels weg. Ze zijn verstoord door een eenzame fietser. Meestal zijn het kraaien en eksters die ik zie. Veel ken ik niet van vogels maar deze 2 herken ik wel.
Als ik onderaan de beugel rij van mijn fiets, vandaag mijn gravelbike, zing ik vaak het volgende:
'Hoe sterk is de eenzame fietser die krom gebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant' - ja klopt, het lied is van Boudewijn De Groot. Het helpt. Ik kan mijn tempo gelijk houden en bereik na 3uur de sluis in Ooigem.
Opnieuw tijd voor wat proviande. De peperkoek smaakt. Het laatste uur is terug met wat zijwind.
Aan de rand van het kanaal spot ik een reiger. Hij zit te wachten op zijn moment. Als ik op een meter kom, vliegt hij snel weg. Hoeveel dieren zal ik vandaag nog doen verschieten, vraag ik me af?
Het gevoel blijft goed. Mijn energiepeil daalt niet en de omwentelingen blijven soepel.
De vaartuigen van 2 uur geleden kom ik opnieuw tegen. Ze varen richting Roeselare. Aan de linker kant wapperen 2 vlaggen naast Café De Wante. Eentje is de Belgische vlag, de andere is die van Yves, de kersverse Flandrien 2018. Hier is zijn supporterscafé. Weliswaar gesloten vandaag, maar gisterenavond zal het bier hier rijkelijk gevloeid hebben na zijn overwinning.
Bestaan er nu eigenlijk nog Flandriens? Als je het mij vraagt, ik denk het niet. Zoals het vroeger koersen was, kan dit met niks meer vergeleken worden. Dat de beste Belgische wielrenner van het afgelopen seizoen zo geprijsd wordt, dat moet wel kunnen.
Dan toch, ik laat opnieuw eentje schrikken. Een fazant loopt wild in het struikgewas als ik voorbij kom. Er moeten echt weinig mensen met hun fiets buitengekomen zijn vandaag.
De ganse dag heb ik amper auto's tegengekomen. Maar op bijna 1 km van thuis moet ik de remmen ferm dichtknijpen. Een zwarte VW Passat verleent me geen voorrang. Mijn achterwiel slipt maar ik kan de auto ontwijken. Ongelooflijk hoe sommige bestuurders fietsers negeren.
Na 4 uur en 3 minuten kom ik aan. Met de 50 minuten van deze ochtend een totaal van 4 uur en 53 minuten in het zadel. Opnieuw een stapje vooruit want ik ben helemaal niet kapot. Voor het eerst voel ik wat ik wil voelen. Vooruitgang!
Tijd om de fiets te wassen, de kleren en mezelf. Mmm, de patatjes zullen smaken straks!
Alles klaarzetten voor morgen en op tijd in bed, want morgen is het opnieuw vroeg dag. De mtb staat al klaar met de lichtjes eraan. Morgen een nieuwe trainingsdag.
Eindigen doe ik met een quote van Briek Schotte:
'Oge an den arrivée nog weet va welke prochie daje zijt, is't teekn daje nie toet tenn ziet gewist'
Dat zal over 4 maanden wel anders zijn...
Sponsored by Archi-Co, 2Rebuild, Dhooghe Beachcleaners, Koerskaffee en Bank Delen.
