De wet van M...

Ik zal jullie iets vertellen wat jullie al weten. Deze wereld is niet alleen zonneschijn en regenbogen.

Zondag deden Wouter en ik een rustige duurtraining. 1 van de onderwerpen tijdens onze tocht van 3 uur en 25 minuten was de valpartij van Wouter zijn vriend eerder vorige week. Op een stuk slecht onderhouden fietspad (lees putten en veel groen mos...) slipte hij. Zwaar verdict; schouderblad verbrijzeld... maanden out, misschien zelfs nooit meer pijnvrij op de fiets...
We sloten onze training zondag af met de woorden 'voorzichtig é volgende week, ze voorspellen winters weer!'.
Maandag 21 januari 2019
6.06 uur de wekker, opstaan, fietskleren aan. Toch een extra laagje aandoen want de diepvries staat open buiten. De Garmin toont -4,8 graden. 47 minuten later kom ik aan op mijn werk. Het moest precies niet veel verder zijn. De vingertoppen en tenen zouden het niet langer volhouden. Ben ik dan de enige die altijd koud heeft aan de handen en voeten?

Na de middag staat een training gepland. Menen richting het Heuvelland. De zijkant van de Kemmel en de Monteberg staan enkele keren op het menu. De zon schijnt maar de temperatuur komt niet boven 0 graden. Het gevoel is niet super. Dus blijf ik mooi in de rustige zone klimmen. Ik draai af en neem de weg die ik de laatste maanden wel al vaker nam. Ik passeer in Ieper langs de minst drukke wegen want de scholen lossen de kinderen. Ik ben bijna voorbij de drukte. Enkel nog passeren in Sint-Jan...
Ik zweet maar krijg het wat koud. Ik reken uit dat ik net op tijd zal zijn aan de schoolpoort om Briek op te halen. Ik rij op het fietspad langs de Brugseweg. Ik kom aan het kruispunt van de Brugseweg - Groenestraat en de Potijzestraat. Voor mij zie ik een witte bestelwagen stoppen. Netjes voor het fietspad. Ik hoor geen auto's in mijn rug.

Enkele seconden later lig ik met mijn gezicht tegen het vieze, koude asfalt. Overal pijn. Koud.
Witte vlekjes voor je ogen. Je opent je ogen en ziet alleen wat schoenen en benen. Je hoort enkele mensen praten...
'wie belt de ambulance?...
'goat het meneer?...
'best bluven lign é'...
'meneer, kga met een beetje papier je bloed afwrijven in je gezicht'...

Ooo neeee, g o d v e r d o m m e ... is het enige wat ik dacht... en meer dan  aaaaaaaaaaa kwam er niet
uit mijn mond.
Kunnen we iemand opbellen meneer?  Ik toon mijn rechterarm. Aan mijn pols heb ik een bandje met daarop mijn naam, telefoonnummer bij nood, bloedgroep en quote "I live to bike!"
Enkele minuten later staan de ambulanciers naast mij. Ze brengen mij naar het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. Amper 1 km verder.
Aangekomen in de spoeddienst moeten al mijn kleren uit. Beeld je in dat je 5 lagen kleren aanhebt, korte broek en lange broek. Je amper je ledematen kan gebruiken en een onhandige verpleegster je probeert te ontkleden...
Ze start met mijn overschoenen. Die had ze nog nooit gezien in haar leven denk ik. Ze merkt op dat er een rits zit achteraan. Die doet ze maar half open en trekt overschoen en schoen eronder in 1 keer uit. Tof!!
Mijn kapotte kledij steekt ze in een witte ziekenhuiszak. Daar zit ik dan... Met mijn Defeet koerskousen nog aan en een modieus wit ziekenhuisschortje. Rillend van de koude vraag ik of ze enkele dekens kunnen brengen. De eerste pijnstiller mag ik opzuigen en ze beloven mij snel foto's te nemen.

De pijn is feller geworden en in de hoeken van mijn ogen voel ik een traantje komen...
is dit nu een einde van mijn Cape Epic avontuur ... nog voor het start... nee toch...?

Dan stapt de Politie ARRO Ieper binnen. Ze hadden al een verklaring genomen van de bestuurder en de getuigen. Nu waren ze bij mij. Raad eens wat het eerste is wat ik moet doen?
Kan je eens blazen hierin? Heb je gedronken?....
De agent noteert met zijn balpen mijn verhaal... hebben zij nog geen digitale middelen om onmiddellijk een pv op te maken? Geen extra werk nadien om nog eens alles te digitaliseren. Alles kan direct gemaild worden naar het slachtoffer en doorgestuurd worden naar de verzekering.

Momenteel ben ik dus nog steeds aan het wachten op de verklaring... Meer dan 24 uur later...
De agenten waren ook al mijn fiets, die bij de café op de hoek werd binnen geplaatst, geweest.
'Wukne velo is da meneer? Nen koersveloo met dikke banden ofzo, ween da nog niet vele gezien?"
Dat noemen ze een gravelbike, meneer de agent. Oe?
"Jag, jis gebroken wei joen velo..."
"Meuke vragen oeveele datn gekost eet?" Nie vo de verklaringe wei, geweune voe te weten...?

Ik dacht dus echt eventjes dat ik in een scène van 'Eigen Kweek' zat.
Ze brengen mij naar de scanner. Hoofd en vitale organen worden gecontroleerd . Daarna gaat het naar de RX. Daar zit ik in een volgende scène van Eigen Kweek. Eventjes terug in de tijd, toen ik nog in Ieper naar school ging.
"Meneer, gaje gie olleene ut joen bedde kunnen en rechte stoan? We goan ne keer loeren é, enai! "
Even vertalen voor de niet Westvlamingen,
Meneer, gaat het lukken om alleen uit je bed te komen en recht te staan? We gaan eens alles controleren.
Ik sta in 5 etappes recht en merk 2 minuten later dat ik duizelig word. Mijn laatste maaltijd was om 11u30 en ik was al 3 uur aan het fietsen in de vriestemperaturen. Om 16 uur ongeveer aangereden en ondertussen was het 18 uur. Geen drank, geen eten ... ja dan kan dit gebeuren zeker.
"Op het eerste zicht zie ik geen breuken"
Terug in de spoedkamer komt de arts me vertellen dat ik naar huis mag, wel rond 19 uur 30. Ik krijg nog een pijnstiller en een verband voor de linker schouder. Die voelt niet ok.
Ik moet woensdag op bezoek bij de orthopedist. Dan kunnen ze spieren, pezen of het kapsel errond onderzoeken.
In de vrieskoude op mijn kousen kruip ik in de auto en brengt mijn thuisverpleegster 😍 ons naar huis. We passeren nog bij de café op de hoek. De stoelen staan al op de tafels maar de cafébaas was nog alert. Ze steken mijn kapotte gravelbike (achterbrug doormidden) en helm in de auto.
Thuis meet ik kort de schade op. Neem nog een pijnstiller en bekom even van dit ongeval.
Ondertussen bel ik Rigobarto, onze kiné, op, om te weten wat ik dinsdag best doe.
Alles moet toch goed komen. Daar gaan we alles aan doen!
Ook de captain of the dreamteam belt me op.
Daarna ga ik voorzichtig op mijn rug in bed liggen. Hopelijk kan ik wat slapen.


De ganse nacht hoor ik het lawaai van de inpakt van de auto en ikzelf tegen de grond. Ik zie telkens opnieuw de auto naar mij toe rijden.

8 uur later sta ik op. Heel wat administratie te doen. Werk, attesten, bellen...
Ik zie mijn helm liggen en adem even diep in, ook al doet dit pijn.
Mijn Scott helm is op drie plaatsen aan de binnenkant volledig gebarsten. Ongelooflijk...   deze heeft mijn leven gered.

De ganse dag besef ik dat dit wel anders kon afgelopen zijn. Maar mijn engelbewaarder hierboven heeft zijn werk goed gedaan.

Nu kan ik enkele dagen rust nemen. Veel water drinken. Groenten en fruit eten. Alles laten genezen en alles dan rustig opnieuw activeren. De mensen die ik rond mij heb zullen mij daar zeker in helpen.
Iedereen die me al een berichtje stuurde of me opbelde wil ik bedanken. Zo blijf je verstrooid. Kan je je verhaal vertellen en denk je aan morgen.
Net vandaag werden de eerste stukken Gobik kledij geleverd. We blijven dus met onze focus op de Cape Epic gericht.

Morgen weet ik meer. Maar ik geef niet op.
Eindigen doe ik met de woorden van Rocky Bilbao:

"it's about how hard you can get hit and keep moving forward !!"

Tot de volgende!


Sponsored by Archi-Co, 2Rebuild, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM, Scott,
                      Bank Delen, KoersKaffee, Gobik.