the week after...

We zijn exact 1 week verder, van een bewogen week gesproken...
Vorige week woensdag stond een bezoek aan het Jan Ypermanziekenhuis op de agenda. De weergoden waren mij goed gezind. Als Bart geen fietstraining buiten kan doen, dan niemand, moeten ze hierboven gedacht hebben. Maar zo was het amper mogelijk om op tijd in Ieper te zijn.
De sneeuwval zorgde voor een mooi tapijt met de bijhorende verkeersellende.
Ik zocht het nummer op van de orthopedie in het AZ Delta te Roeselare. Daar had iemand zijn afspraak afgebeld. Gelukkig. Zo kon ik al een uur later op visite bij Dr. Muermans, hoofd orthopedie van het AZ Delta en tevens schouderchirurg.
Met kleine pasjes stapte ik door de sneeuw naar de bushalte. Mijn linker arm/schouder  in een verband, mijn jas half over mijn schouder. Ik voelde me zo onbehulpzaam. Ik was net op tijd voor de bus. De deuren gingen open. Toch even checken of de chauffeur langs het ziekenhuis passeert.  "Dat is dan 3 euro", zei de chauffeur... Voor amper 4 kilometer betaal je 3 euro!! Het was jaren geleden dat ik nog eens de Lijnbus moest nemen. Iedereen komt bijna op straat voor 'het klimaat'. Moesten de alternatieven zoals de Lijn en de NMBS de prijzen laag houden voor de mensen, dan zouden we toch allemaal meer het openbaar vervoer nemen? Neem daarbij de fietsvergoeding... Ik rij bijna elke dag naar mijn werk met de fiets. Omdat ik dat graag doe en ondertussen in beweging ben en ook nog eens train. Maar de vergoeding is amper 0,15€/km. Waarom zo laag? Moest iedereen een flinke vergoeding krijgen en ook een aankoop van een fiets kunnen terugvorderen, dan zijn we toch ook al een stap verder? We spreken dan nog niet van goede fietspaden en dergelijke, maar die komen er misschien als er meer gefietst wordt.
De specialist onderzocht mijn schouder en nek. Nam extra foto's om breuken uit te sluiten. Enkel de echo bracht definitief antwoord. Tussen het sleutelbeen en het schoudergewricht zit een klein barstje. Voor de rest zit er nog vocht in de schouder, maar dat is normaal. Dus ook wat gezwollen. Als ik recht voor de spiegel sta, dan steekt er aan mijn linker schouder bovenaan een bolleke uit. Precies of het beentje net niet uit mijn huid komt. Het moet toch niet veel gescheeld hebben. Dan was het verdict meedogenloos. Geen Cape Epic... Het enige nu is misschien wat pijn in de schouder na een rit van 6 -7 uur op de mtb in Zuid-Afrika. Maar daar kunnen we wel vrede mee nemen.
Die avond kon/mocht ik al naar de kiné. Ik ben ondertussen al goeie klant bij onze ploegmaat. Gelukkig dat Bart P. zich flexibel opgesteld heeft. Bart is altijd degene die alles relativeert en positief blijft. Dat kon ik best wel gebruiken. Topkameraad!

Bijna elke dag van de afgelopen week was ik bezig met de administratieve rompslomp die bij een ongeval komt kijken. Foto's nemen van de schade. Aankoopfacturen of de winkelwaarde opzoeken van de kapotte zaken. Alles scannen, mailen, indienen... Aangifte doen bij het ziekenfonds. Opnieuw attesten invullen en laten invullen. Alles voor je werk regelen. Ik zal er in ieder geval niks bij winnen. Als slachtoffer maak je zeker altijd verlies, jammer.

Langs deze weg wil ik ook iedereen bedanken die de tijd nam om een berichtje te sturen of om eens te telefoneren. Zelfs leerlingen hebben me gemaild. Je verhaal kunnen doen helpt toch altijd om wat beter te worden.
Ondertussen moet mijn metabolisme wat ook stil gevallen zijn. Ik kwam 4 kg bij in 6 dagen... dat kan ik wel missen, die extra kilo's nu. Ik heb een zwak voor patisserie. Het zal daar ook wel aan liggen.
Ik bakte elke dag wel iets anders. Als de kids thuis kwamen waren er verse pannenkoeken of de volgende dag chocolade muffins of ook nog appelcake. Dan weet je het wel é.
De komende dagen probeer ik terug actiever te worden. Over exact 48 dagen staan Wouter en ik aan de start van de proloog. En daar wil ik zo goed als mogelijk, met de mogelijkheden die ik heb, mijn ultieme sportdroom vervullen.

Vandaag hebben we terug verse moed na een minder weekend. Daar zit een behandeling van de osteopaat ook voor iets tussen. Ik heb met Valentine R. iemand gevonden die me de laatste jaren meermaals heeft 'recht getrokken' en terug het goede gevoel heeft bezorgd tijdens het sporten.
We denken veel te vaak dat een pijntje hier of daar er eenmaal bijhoort maar daar is niks van aan.
Het heeft altijd een reden. Als je dan iemand hebt die zoekt tot het opgelost is, dan krijg je opnieuw de juiste energie om er terug het beste van te maken. Ook als dit niet terugbetaald wordt door je ziekenfonds (wat onbegrijpelijk is), het resultaat is belangrijker. Bedankt Valentine!
Ook de vierde behandeling bij Bart P. stond ondertussen op de agenda. We maakten plannen voor het komende seizoen. Er zit misschien nog een specialeke aan te komen dit jaar...
Deze avond nog een deugddoende sportmassage gekregen van Ronny M. en we voelen ons al een stuk beter. Nu de beste fietsbenen terugvinden en we zijn weer op de goede weg. Op tijd onze Apranac nemen, de coldpack leggen en Voltaren forte smeren. Ik doe mijn best!

Ik sluit af met 1 van die leuke deuntjes/liedjes momenteel; (zoek het gerust eens op)

'Sometimes the going gets a little tough' - FINN 
(Mella Dee Going got a bit tougher mix)

Greetz en be careful!

Nino B


Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM,
Bank Delen, KoersKaffee, Scott en Gobik.

De wet van M...

Ik zal jullie iets vertellen wat jullie al weten. Deze wereld is niet alleen zonneschijn en regenbogen.

Zondag deden Wouter en ik een rustige duurtraining. 1 van de onderwerpen tijdens onze tocht van 3 uur en 25 minuten was de valpartij van Wouter zijn vriend eerder vorige week. Op een stuk slecht onderhouden fietspad (lees putten en veel groen mos...) slipte hij. Zwaar verdict; schouderblad verbrijzeld... maanden out, misschien zelfs nooit meer pijnvrij op de fiets...
We sloten onze training zondag af met de woorden 'voorzichtig é volgende week, ze voorspellen winters weer!'.
Maandag 21 januari 2019
6.06 uur de wekker, opstaan, fietskleren aan. Toch een extra laagje aandoen want de diepvries staat open buiten. De Garmin toont -4,8 graden. 47 minuten later kom ik aan op mijn werk. Het moest precies niet veel verder zijn. De vingertoppen en tenen zouden het niet langer volhouden. Ben ik dan de enige die altijd koud heeft aan de handen en voeten?

Na de middag staat een training gepland. Menen richting het Heuvelland. De zijkant van de Kemmel en de Monteberg staan enkele keren op het menu. De zon schijnt maar de temperatuur komt niet boven 0 graden. Het gevoel is niet super. Dus blijf ik mooi in de rustige zone klimmen. Ik draai af en neem de weg die ik de laatste maanden wel al vaker nam. Ik passeer in Ieper langs de minst drukke wegen want de scholen lossen de kinderen. Ik ben bijna voorbij de drukte. Enkel nog passeren in Sint-Jan...
Ik zweet maar krijg het wat koud. Ik reken uit dat ik net op tijd zal zijn aan de schoolpoort om Briek op te halen. Ik rij op het fietspad langs de Brugseweg. Ik kom aan het kruispunt van de Brugseweg - Groenestraat en de Potijzestraat. Voor mij zie ik een witte bestelwagen stoppen. Netjes voor het fietspad. Ik hoor geen auto's in mijn rug.

Enkele seconden later lig ik met mijn gezicht tegen het vieze, koude asfalt. Overal pijn. Koud.
Witte vlekjes voor je ogen. Je opent je ogen en ziet alleen wat schoenen en benen. Je hoort enkele mensen praten...
'wie belt de ambulance?...
'goat het meneer?...
'best bluven lign é'...
'meneer, kga met een beetje papier je bloed afwrijven in je gezicht'...

Ooo neeee, g o d v e r d o m m e ... is het enige wat ik dacht... en meer dan  aaaaaaaaaaa kwam er niet
uit mijn mond.
Kunnen we iemand opbellen meneer?  Ik toon mijn rechterarm. Aan mijn pols heb ik een bandje met daarop mijn naam, telefoonnummer bij nood, bloedgroep en quote "I live to bike!"
Enkele minuten later staan de ambulanciers naast mij. Ze brengen mij naar het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. Amper 1 km verder.
Aangekomen in de spoeddienst moeten al mijn kleren uit. Beeld je in dat je 5 lagen kleren aanhebt, korte broek en lange broek. Je amper je ledematen kan gebruiken en een onhandige verpleegster je probeert te ontkleden...
Ze start met mijn overschoenen. Die had ze nog nooit gezien in haar leven denk ik. Ze merkt op dat er een rits zit achteraan. Die doet ze maar half open en trekt overschoen en schoen eronder in 1 keer uit. Tof!!
Mijn kapotte kledij steekt ze in een witte ziekenhuiszak. Daar zit ik dan... Met mijn Defeet koerskousen nog aan en een modieus wit ziekenhuisschortje. Rillend van de koude vraag ik of ze enkele dekens kunnen brengen. De eerste pijnstiller mag ik opzuigen en ze beloven mij snel foto's te nemen.

De pijn is feller geworden en in de hoeken van mijn ogen voel ik een traantje komen...
is dit nu een einde van mijn Cape Epic avontuur ... nog voor het start... nee toch...?

Dan stapt de Politie ARRO Ieper binnen. Ze hadden al een verklaring genomen van de bestuurder en de getuigen. Nu waren ze bij mij. Raad eens wat het eerste is wat ik moet doen?
Kan je eens blazen hierin? Heb je gedronken?....
De agent noteert met zijn balpen mijn verhaal... hebben zij nog geen digitale middelen om onmiddellijk een pv op te maken? Geen extra werk nadien om nog eens alles te digitaliseren. Alles kan direct gemaild worden naar het slachtoffer en doorgestuurd worden naar de verzekering.

Momenteel ben ik dus nog steeds aan het wachten op de verklaring... Meer dan 24 uur later...
De agenten waren ook al mijn fiets, die bij de café op de hoek werd binnen geplaatst, geweest.
'Wukne velo is da meneer? Nen koersveloo met dikke banden ofzo, ween da nog niet vele gezien?"
Dat noemen ze een gravelbike, meneer de agent. Oe?
"Jag, jis gebroken wei joen velo..."
"Meuke vragen oeveele datn gekost eet?" Nie vo de verklaringe wei, geweune voe te weten...?

Ik dacht dus echt eventjes dat ik in een scène van 'Eigen Kweek' zat.
Ze brengen mij naar de scanner. Hoofd en vitale organen worden gecontroleerd . Daarna gaat het naar de RX. Daar zit ik in een volgende scène van Eigen Kweek. Eventjes terug in de tijd, toen ik nog in Ieper naar school ging.
"Meneer, gaje gie olleene ut joen bedde kunnen en rechte stoan? We goan ne keer loeren é, enai! "
Even vertalen voor de niet Westvlamingen,
Meneer, gaat het lukken om alleen uit je bed te komen en recht te staan? We gaan eens alles controleren.
Ik sta in 5 etappes recht en merk 2 minuten later dat ik duizelig word. Mijn laatste maaltijd was om 11u30 en ik was al 3 uur aan het fietsen in de vriestemperaturen. Om 16 uur ongeveer aangereden en ondertussen was het 18 uur. Geen drank, geen eten ... ja dan kan dit gebeuren zeker.
"Op het eerste zicht zie ik geen breuken"
Terug in de spoedkamer komt de arts me vertellen dat ik naar huis mag, wel rond 19 uur 30. Ik krijg nog een pijnstiller en een verband voor de linker schouder. Die voelt niet ok.
Ik moet woensdag op bezoek bij de orthopedist. Dan kunnen ze spieren, pezen of het kapsel errond onderzoeken.
In de vrieskoude op mijn kousen kruip ik in de auto en brengt mijn thuisverpleegster 😍 ons naar huis. We passeren nog bij de café op de hoek. De stoelen staan al op de tafels maar de cafébaas was nog alert. Ze steken mijn kapotte gravelbike (achterbrug doormidden) en helm in de auto.
Thuis meet ik kort de schade op. Neem nog een pijnstiller en bekom even van dit ongeval.
Ondertussen bel ik Rigobarto, onze kiné, op, om te weten wat ik dinsdag best doe.
Alles moet toch goed komen. Daar gaan we alles aan doen!
Ook de captain of the dreamteam belt me op.
Daarna ga ik voorzichtig op mijn rug in bed liggen. Hopelijk kan ik wat slapen.


De ganse nacht hoor ik het lawaai van de inpakt van de auto en ikzelf tegen de grond. Ik zie telkens opnieuw de auto naar mij toe rijden.

8 uur later sta ik op. Heel wat administratie te doen. Werk, attesten, bellen...
Ik zie mijn helm liggen en adem even diep in, ook al doet dit pijn.
Mijn Scott helm is op drie plaatsen aan de binnenkant volledig gebarsten. Ongelooflijk...   deze heeft mijn leven gered.

De ganse dag besef ik dat dit wel anders kon afgelopen zijn. Maar mijn engelbewaarder hierboven heeft zijn werk goed gedaan.

Nu kan ik enkele dagen rust nemen. Veel water drinken. Groenten en fruit eten. Alles laten genezen en alles dan rustig opnieuw activeren. De mensen die ik rond mij heb zullen mij daar zeker in helpen.
Iedereen die me al een berichtje stuurde of me opbelde wil ik bedanken. Zo blijf je verstrooid. Kan je je verhaal vertellen en denk je aan morgen.
Net vandaag werden de eerste stukken Gobik kledij geleverd. We blijven dus met onze focus op de Cape Epic gericht.

Morgen weet ik meer. Maar ik geef niet op.
Eindigen doe ik met de woorden van Rocky Bilbao:

"it's about how hard you can get hit and keep moving forward !!"

Tot de volgende!


Sponsored by Archi-Co, 2Rebuild, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering DM, Scott,
                      Bank Delen, KoersKaffee, Gobik.

2019...

Het jaar 2019 is ondertussen uit de startblokken geschoten. Die eerste dagen, weken is het telkens met z'n allen elkaar 'het beste wensen' of 'ne gelukkig nieuwjoar' zeggen.
Wat ik vaak mocht horen is 'tga doar rappe zien wei nu den Epic'.
Wie naar 'Eigen Kweek' kijkt zal stilaan vertrouwd geraken met ons dialect uit West-Vlaanderen.

Net zoals de dialoog in de eerste aflevering van de derde reeks 'Eigen Kweek':

De nieuwe korpschef van het lokale politiekantoor in Wijtschate bepaalt enkele nieuwe regels.
'Vanaf nu geen Diksmuidse boterkoeken meer op het werk. Er zijn enkel sporen van suiker, bloem en vingers van agenten te vinden. 
Eeuh Chef, en eeeuuhh lukken, mag dat nog? Das drooge...
Lukken? Wat is dat lukken?

Hilarisch!!!    'Lukken' zijn dus harde koeken van Jules Destrooper, die ook na Nieuwjaar vaak uitgedeeld worden aan elkaar.
Maar 'ga da wel lukken gunter'? , is natuurlijk ook Westvlaams. Gaat het lukken om klaar te zijn voor de Cape Epic... ?     We doen ons best!!

Inderdaad, nog 10 weken voor Wouter en ik aan de proloog staan van de Absa Cape Epic. Eerlijk, ik ga ermee slapen en ik sta ermee op. We zijn aan de volgende voorbereidingsfase gekomen op het vlak   van trainingen. Vanaf januari staan al meer specifieke trainingen gepland. De rustige duurtrainingen worden nu ook nog gecombineerd met intensievere momenten. Samen met krachttraining, core-training en lenigheid naast de fiets. Het mag al wat sneller, harder of hoger gaan. Dit kan je alleen maar doen als de basisuithouding in orde is. De eerste week van januari was ik in de Ardennen. Gelukkig nog geen sneeuw. Ik kon er enkele langere beklimmingen doen, weliswaar op de weg. Er passeerden enkele gekende hellingen onder de wielen. Luik-Bastenaken-Luik in de winter is niet bepaald ideaal als je geen specifiek doel hebt. Ik ben maar enkele fervente fietsers tegengekomen. Maar de kilometers in de mooie natuur gaven mijn opnieuw extra motivatie om door te zetten nu.
Zolang het niet gaat sneeuwen of glad wordt op de weg, kunnen we verder trainen. Ik ben ondertussen aan mijn derde verkoudheid toe. Zolang het maar bij een snotneus blijft ben ik safe. Hoe dichter bij de start, hoe minder interessant het is om ziek te worden natuurlijk. Maar de langere uren in het vochtige weer helpen natuurlijk niet. De komende weken op tijd in bed, het geheim? Ik zie vele bikers de zon opzoeken, groot gelijk als je dat kan. Het verlangen naar de warme zonnestralen in Zuid-Afrika is bij ons veel groter. Maar het kan niet anders. Wat zal dat in maart genieten zijn!!

Binnenkort worden de namen bekend gemaakt van de prof mountainbikers die eveneens aan de start zullen staan van de Absa Cape Epic. Ook iets om naar uit te kijken, nietwaar... u leest er zeker meer over in mijn volgende post.

De afgelopen week werden ook onze Scott helm, schoenen en kousen geleverd. Wat is dit toch ferm gerief. We zijn beiden zo fier dat we met het beste materiaal kunnen biken in maart. Ja, je leest het misschien tussen de lijntjes, we kunnen bijna niet meer wachten om te vertrekken.

Als je de foto van de Groenlandberg hieronder bekijkt, dan kan je niet anders dan wegdromen!! Hij wordt vergeleken met de Mont-Ventoux in de Tour de France. Wat een prachtig landschap!

Eindigen doe ik met de woorden van Kate Courtney (huidige Wereldkampioene MTB XCO bij de dames) vandaag op Instagram:

JUST GO 💥👊
Don't think, just go! You might be surprised by what you're capable of.



Maak er een geweldig jaar van!!


Nino B




Sponsored by Archi-Co.be, 2Rebuild.be, Van Trimpont, VegaBike, Fietspositionering-DM.be, Scott,
Bank Delen, KoersKaffee, Gobik.